166
" Тя винаги ми казваше: "Много съжалявам, обаче аз няма да умра, не съм съгласна и не съм подписвала". Тя се лъжеше.Никой не й беше казвал, че животът трябва да бъде вечен, никой! Тя упорстваше да вярва в това, бунтуваше се, отхвърляше мисълта да се спомине, беснееше, накрая направи депресия, отслабна, спря занаята, остана само трийсет и пет кила, човек би рекъл, че е рибя кост, и се разпадна на парчета. Както виждаш, така и така умря, като всички, но мисълта за смъртта й съсипа живота. "
― Éric-Emmanuel Schmitt , Oscar et la dame rose
170
" La început ai tendinţa să-l
supraestimezi crezând că viaţa pe care ai
primit-o este veşnică. Apoi, dimpotrivă, îl
subestimezi, găsind că-i o porcărie, scurtă de
nu-nţelegi nimic din ea şi pe care uneori ţi-ar
veni s-o arunci de să nu se vadă. Abia către
sfârşit pricepi că nu-i vorba de nici un dar, ci de
un simplu împrumut. Pe care trebuie să încerci
să-l meriţi. La cei o sută de ani ai mei pot
spune că ştiu despre ce vorbesc. Cu cât
îmbătrâneşti mai mult, cu atâta se cade să ai
bunul gust de a aprecia viaţa. Trebuie să devii
rafinat, artist. La douăzeci de ani, orice cretin
ştie să se bucure de viaţă, dar la o sută, când
nici măcar să te mişti nu mai eşti în stare,
trebuie să ştii să-ţi pui inteligenţa la lucru. "
― Éric-Emmanuel Schmitt , Oscar et la dame rose
177
" L'exode relève de la condition humaine.
Pourtant, ceux qui ,e fuient pas refusent cette réalité. Provisoirement à l'abri, campés sur leur terrain ainsi qu'un chêne dans le sol, prenant leurs pieds pour des racines, ils estiment que l'espace leur appartient et considèrent le migrant comme un être inférieur doublé d'une nuisance. Quelle bêtise aveugle ! J'aimerais tant que l'esprit de leurs aïeux circule en eux pour leur rappeler les kilomètres parcourus, les transhumances sans fin, la peur au ventre, l'incertitude, la faim. Pourquoi, au fond de leur chair, ne subsistent pas les souvenirs de leurs anciens qui survécurent au danger, à l'hostilité, à la misère, aux guerres ? La mémoire de ces courages ou des ces sacrifices auxquels ils doivent leur vie les rendraient moins sots. S'ils connaissaient et reconnaissaient leur histoire, leur fragilité constitutive, la volatilité de leur identité, ils perdraient l'illusion de leur supériorité. Il n'existe pas d'humain plus légitime à habiter ici que là. Le migrant, ce n'est pas l'autre ; le migrant, c'est moi hier ou moi demain. Par ses ancêtres ou par ses descendants, chacun de nous porte mille migrants en lui. "
― Éric-Emmanuel Schmitt , Paradis perdus (La traversée des temps, #1)
178
" CREDO NOWOCZESNEGO HUMANIZMU
Jestem optymistą, ponieważ uważam, że świat jest okrutny, niesprawiedliwy, obojętny.
Jestem optymistą, ponieważ życie jest dla mnie za krótkie, zbyt ograniczone, bolesne.
Jestem optymistą, ponieważ odprawiłem żałobę po obiektywnej prawdzie i teraz już wiem, że nigdy nie będę wiedział.
Jestem optymistą, ponieważ dostrzegam, że wszelka równowaga jest krucha i tymczasowa.
Jestem optymistą, ponieważ nie wierzę w postęp, a dokładniej mówiąc w postęp samoistny, nieunikniony, nieuchronny, postęp beze mnie, bez nas, bez naszej woli i naszego potu.
Jestem optymistą, ponieważ obawiam się, aby nie nadeszło najgorsze, więc zrobię wszystko, aby go uniknąć.
Jestem optymistą, ponieważ to jedyne inteligentne rozwiązanie, jakie mogę wyciągnąć z absurdu.
Jestem optymistą, ponieważ to jedyna spójna postawa, jaką podszeptuje mi rozpacz.
Tak, jestem optymistą, ponieważ bycie optymistą to atrakcyjna stawka; jeżeli los dowiedzie mi, że miałem rację, ufając - wygram; jeżeli los ujawni mój błąd, nic nie stracę, a moje życie będzie lepsze, bogatsze, bardziej użyteczne. "
― Éric-Emmanuel Schmitt , Quand je pense que Beethoven est mort alors que tant de crétins vivent...
180
" „Да приемеш неизбежната тъга. Да се съгласиш с трагичното в съществуването. Да не се настройваш срещу и да отричаш живота. Да спреш да го мечтаеш различен от това, което той е. Да се слееш с действителността, каквато и да е тя.
Ти ме даряваш с мъдростта да казвам ”да”. Причудливо е това „да”, когато моето време и моето интелектуално възпитание, както и всички наши идеологии, ни дават илюзията, че ставаме силни като се противопоставяме с „не”.
Тази вечер си простих.
Простих си, че нямам силата да променя света. Простих си, че не мога да се меря с природата, когато тя ни руши. Простих си, че единственото ми оръжие е състраданието.
Тази вечер си простих, че съм човек.
Благодаря ти.
"Моят живот с Моцарт "
― Éric-Emmanuel Schmitt