Home > Author > Patrick Modiano

Patrick Modiano QUOTES

Patrick Modiano QUOTES

161 " Разглеждаше ме с възхищение. Никога вече нямаше да срещна зрител като този стар учител по химия, за когото аз още в колежа… Уви, с напредването на възрастта човек все пак трябва да приеме, че няма да играе главните роли, а второстепенните, незабележимите. Нищо срамно няма да си от хората, които остават в сянка, от „редниците“ в професията. Така казваше много често моят другар по гримьорна, чиято специалност беше да играе, вече четиридесет години, малки роли: момче за всичко или оберкелнер. Преминаваше като вихър – сух, елегантен, изпънат, властен, както властно звучеше и името му: Силвестър-Бел. В тези кратки появи беше според него и тайната на вечната му младост. "

― Patrick Modiano

162 " Τα Ηλύσια Πεδία, προτιμώ να τ' ανεβαίνω με τα πόδια βράδυ, άνοιξη. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν πια μέρα, αλλά, τη νύχτα, ακόμα είναι φαντασμαγορικά. Ίσως στα Ηλύσια Πεδία ακούσω τη φωνή σου να με καλεί με το μικρό μου όνομα... Τη μέρα που πούλησες το γούνινο παλτό σου και το μπομπέ σμαράγδι, μου έμεναν σχεδόν δύο χιλιάδες φράγκα από τα χρήματα του Μπερό-Μπεντουέν. Ήμαστε πλούσιοι. Το μέλλον μας ανήκε. Το ίδιο βράδυ, είχες την καλοσύνη να έρθεις να με συναντήσεις στην Ετουάλ. Ήταν καλοκαίρι, όπως τότε που είχαμε συναντηθεί στις αποβάθρες με τη Νεκροκεφαλή και σας έβλεπα να 'ρχεστε προς τα μένα. Πήγαμε στο εστιατόριο στη γωνία Φρανσουά-Πρεμιέ και Μαρμπέφ. Είχαν βγάλει τραπέζια στο πεζοδρόμιο. Δεν είχε νυχτώσει ακόμα. Η κυκλοφορία είχε αραιώσει, κι ακούγονταν τα μουρμουρίσματα και οι ήχοι των βημάτων. Γύρω στις δέκα, όταν κατεβαίναμε τα Ηλύσια Πεδία, αναρωτήθηκα αν νύχτωνε ποτέ ή θα 'χαμε μια λευκή νύχτα όπως στη Ρωσία και στις χώρες του Βορρά. Προχωρούσαμε χωρίς συγκεκριμένο σκοπό· είχαμε μπροστά μας όλη τη νύχτα. Έμεναν ακόμα κάτι κηλίδες του ήλιου κάτω απ' τις αψίδες της οδού Ριβολί. Ήταν αρχές καλοκαιριού· σε λίγο θα φεύγαμε. Για πού; Δεν το ξέραμε ακόμα. Ίσως για Μαγιόρκα ή για Μεξικό. Ίσως για Λονδίνο ή για Ρώμη. Τα μέρη δεν είχαν πια καμία σημασία· μπερδεύονταν το 'να με τ' άλλο. Ο μοναδικός σκοπός του ταξιδιού μας ήταν να πάμε στην ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, εκεί όπου ο χρόνος σταματά, και τα ρολόγια δείχνουν πάντα την ίδια ώρα: μεσημέρι. "

― Patrick Modiano

163 " Et quand elle se mêlait aux autres, elle n'attirait pas non plus l'attention. Elle demeurait silencieuse et réservée et se contentait d'écouter. "

― Patrick Modiano , Dans le café de la jeunesse perdue

164 " Ces après-midi d'été où vous ne savez plus très bien en quelle année vous êtes. "

― Patrick Modiano , Dans le café de la jeunesse perdue

165 " Encore aujourd'hui, il m'arrive d'entendre, le soir, une voix qui m'appelle par mon prénom, dans la rue. Une voix rauque. Elle traîne un peu sur les syllabes et je la reconnais tout de suite: la voix de Louki. "

― Patrick Modiano , Dans le café de la jeunesse perdue

166 " Je préfère remonter à pied les Champs-Elysées un soir de printemps. Ils n'existent plus vraiment aujourd'hui, mais, la nuit, ils font encore illusion. Peut-être sur les Champs-Elysées entendrai-je ta voix m'appeler par mon prénom... "

― Patrick Modiano , Dans le café de la jeunesse perdue

167 " Aquellas veladas eran las únicas treguas que tenía yo, los únicos momentos en que podía hacerme la ilusión de que llevábamos una vida sin complicaciones en un mundo apacible "

― Patrick Modiano

168 " ... trong cuộc đời, không phải tương lai mà quá khứ mới đáng kể "

― Patrick Modiano , Rue des Boutiques Obscures

169 " خدایا، چه قدر چیزهایی که در گذشته آدم را عذاب می دادند، با گذشت زمان خنده دار به نظر می رسند؛ همین طور آدم هایی که با یک اتفاق یا یک تقدیر بد، در کودکی، نوجوانی یا روی مدارک ثبت احوال تان به شما تحمیل شده اند، چه قدر مسخره می شوند. "

― Patrick Modiano , L'Horizon

170 " Am facut restul drumului pe jos. Mergeam mai repede decat ea si o lasam in urma, apoi ma opream ca ea sa ma ajunga. Ne-am oprit mai mult timp pe podul de deasupra cimitirului si de unde privind in jos, puteai vedea casa noastra, si-aveam impresia ca-si recapata, incet, incet suflul.
-Mergi prea repede, mi-a spus.
Astazi, ma gandesc ca poate incercam s-o trag un pic mai departe, s-o fac sa-si depaseasca viata ingusta in care lancezea. Daca n-ar fi murit, cred ca as fi reusit s-o determin sa cunoasca alte orizonturi. "

― Patrick Modiano

171 " Mais j'avais brusquement un certain scrupule à lui mentir. Tant de mensonges, déjà, pour me débarrasser des gens, tant d'immeubles à double issue pour les abandonner sur un trottoir, tant de rendez-vous auxquels je n'allais pas… "

― Patrick Modiano , Sleep of Memory: A Novel

172 " J'étais encore trop jeune pour connaître l'angoisse qu'elle éprouvait à rentrer seule chez elle. "

― Patrick Modiano , Sleep of Memory: A Novel

173 " Little by little, that man melted into the wall. Or else the rain, from falling on him so heavily, had dissolved him, the way water dilutes a fresco that hasn't had time to dry properly. As hard as I pressed my forehead against the glass and peered at the dark gray wall, no trace of him remained. He had vanished in that sudden way that I'd later notice in other people, like my father, which leaves you so puzzled that you have no choice but to look for proofs and clues to convince yourself these people had really existed. "

― Patrick Modiano , Suspended Sentences: Three Novellas

174 " Eram absolut hotarata sa nu ma mai intorc niciodata la gasca de la Canter. Mai tarziu, am regasit aceeasi stare de betie de fiecare data cand rupeam legatura cu cineva. Nu eram cu adevarat eu insami decat in clipa in care plecam. Singurele mele amintiri placute sunt cele ale fugii precipitate. Dar viata iesea intotdeauna invingatoare. "

― Patrick Modiano

175 " pataphysical "

― Patrick Modiano , Dans le café de la jeunesse perdue

176 " Tudo o que vivemos no dia a dia é marcado pelas incertezas do presente. "

― Patrick Modiano

177 " rediscover the quality he possessed in "

― Patrick Modiano , Suspended Sentences: Three Novellas

178 " Trong cái cuộc đời đôi khi đối với ta thật giống một vùng đất rộng lớn hoang vu không biển chỉ đường này, ở giữa tất tần tật những đường hội tụ ảo và những chân trời đã mất, ta những muốn tìm các điểm mốc, dựng ra một dạng sơ đồ để không còn cảm giác mình phải lèo lái vô hướng nữa. "

― Patrick Modiano

179 " No era de verdad yo misma más que mientras escapaba. "

― Patrick Modiano , Dans le café de la jeunesse perdue

180 " Và chúng tôi chẳng hề xứng được như vậy, trừ mỗi cái sự xứng đáng mà tuổi trẻ ban phát cho bất kì ai trong một quãng thời gian rất ngắn, như một lời thề mơ hồ chẳng giữ được bao giờ "

― Patrick Modiano , Out of the Dark