10
" O sıralar bir kitapta okuduğum 'Hayatım Rabbani bir mektuptur' cümlesinin karşıma çıkması da tesadüf olamazdı. Hayatım O'nun yazdığı bir mektupsa, bu hayat bana değil O'na aitse, O istediği harfi, sözcüğü, cümleyi yazardı. Kendisine ait hayatın üzerine. Rabbim, dedim, hayatım Rabbani bir mektupsa eğer, yaşadığım tüm acılar, kederler, musibetler Sen'in yazdığın bir sözcüktür. Sen'in yaratmanla oluşan bir haldir, Sen'in eserindir. Sen'in sonsuz isimlerini gösteren bir yaşantıdır. Eğer acı çekmem Sen'in isimlerinin tecellisine mazhar olma hali ise, bu hal Sen'i anlatıyor demektir. Acı çekmem Sen'i anlatıyorsa, Sen'in isimlerinin tecellisine mazhar oluyorsam bundan vallahi şikayet etmiyorum şu andan itibaren. Sen'in için, Sen'in isimlerinin tecellisi için acı çekiyorsam, rahatım kaçıyorsa, Sen'in için bu bedele değer Rabbim... "
― Mustafa Ulusoy , Giderken Bana Bir Şeyler Söyle
19
" Üç yıl önce kayak yapmak için dağa gitmiştim. Baharda gündüz eriyen kar, gece don tutar. Yerler buz keser. Sabah bir arkadaşımla dağın tepesinden kayarak iniyorduk. Aniden yuvarlandım yere, arka üstü düştüm ve aşağıya doğru neredeyse yüz metre sürüklendim. Vücudumda yara, kırık veya incinme yoktu. Tekrar kaymak istemiş fakat yapamamıştım. Sanki kaymaya ilk başladığım acemilik haline dönmüş, kaymakla ilgili tüm becerilerim hafızamdan uçup gitmişti o an. Bilgisayarın yere düşünce hard diskindeki bütün verilerinin silinmesi gibi. Ertesi gün çok iyi kayan bir arkadaşım, 'Sen beni izle, peşimden gel,' deyip bana güven verdi. O önden yavaş yavaş kayıyor, ben onu takip ediyordum. Dağılan parçalarımı tekrar topladım o gün, yol aldıkça kaygım yavaş yavaş söndü, güvenim yerine geldikçe eski kayma hünerime yeniden kavuştum. Buraya gelirken o anı hatırladım. Şimdi de sanki aynı şeye ihtiyaç duyuyorum. Gitmek isteyip de korktuğum yoldan daha önce güvenle geçmiş birini arıyorum. Birinin varoluş okyanusunun ortasındaki adama gelip, 'Evet, seni anlıyorum', demesine ihtiyacım var. Karışan saçları tarakla açmak gibi. Hayatımdaki karmaşayı düzene sokacak bir tarağa ihtiyacım var benim. Size de bunun için geldim. Ruhumda sıkı sıkıya atılmış düğümler var. Bu düğümler içimde anlayamadığım bir öfke doğuruyor. Yaratıcıdan başlayıp kendime, sonra da bütün nesnelere yayılan bir öfke. "
― Mustafa Ulusoy , Aynalar Koridorunda Aşk
20
" Her ne yaşarsam hep en uçlarda yaşıyorum. Boşluk içindeyim. Bu gezegende bir sivrisinek bile eminim benden daha anlamlıdır. Eğer beni Yaratıcı yarattıysa, bu saçma ve anlamsız hayatın içine neden koyduğunu aklım bir türlü almıyor. Ne biçim bir hayat bu böyle, bana acı çektirmek mi istiyor? Bugüne kadar hep iyi bir insan olmak için gayret ettim. Elimden geldiğince insanlara iyilik yapmak, onlara bir şeyler vermek için didindim durdum. Oysa iyilik yaptıkça kötülük gördüm. Artık mutlu olmak istiyorum, anladınız mı? Mutlu olmaya benim de hakkım var. Çevremdeki insanlara bakıyorum da oh maşallah herkesin keyfi yerinde. Herkesin yaşamaya değer bir şeyleri var, hayatlarını anlamlı kılan bir şeye sahipler. Peki ya ben? Benim halimi soran bile yok! Hah tam buldum derken, tam her şey değişti derken kendimi daha büyük bir sıkıntının içinde buldum. Allah madem bana sevilmeyi layık görmedi, bari baştan onu hiç karşıma çıkarmasaydı. En azından o mutsuzluğa alışmıştım. O monotonluğa. Umut etmemeye. Oysa birden, hiç beklemediğim anda karşıma çıktı yıllardır özlemini çektiğim şey. Ve ben tam ona kendimi teslim etmiştim ki, elimden kaydı gitti. Gözlerimin önünde yok oldu. Eskiden mutsuzdum, şimdi ise acı içinde kıvranıyorum. Madem alacaktı neden verdi? Şaka mı bu? Şakaysa hiç komik değil. "
― Mustafa Ulusoy , Aynalar Koridorunda Aşk