Home > Work > Invisible Cities

Invisible Cities QUOTES

163 " -Você avança com a cabeça voltada para trás? - ou então: - O que você vê está sempre às suas costas? - ou melhor: - A sua viagem só se dá no passado?
Tudo isso para que Marco Polo pudesse explicar ou imaginar explicar ou ser imaginado explicando ou finalmente conseguir explicar a si mesmo que aquilo que ele procurava estava diante de si, e, mesmo que se tratasse do passado, era um passado que mudava à medida que ele prosseguia a sua viagem, porque o passado do viajante muda de acordo com o itinerário realizado, não o passado recente ao qual cada dia que passa acrescenta um dia, mas um passado mais remoto. Ao chegar a uma nova cidade, o viajante reencontra um passado que não lembrava existir: a surpresa daquilo que você deixou de ser ou deixou de possuir revela-se nos lugares estranhos, não nos conhecidos.
Marco entra numa cidade; vê alguém numa praça que vive uma vida ou um instante que poderiam ser seus; ele podia estar no lugar daquele homem se tivesse parado no tempo tanto tempo atrás, ou então se tanto tempo atrás numa encruzilhada tivesse tomado uma estrada em vez de outra e depois de uma longa viagem se encontrasse no lugar daquele homem e naquela praça. Agora, desse passado real ou hipotético, ele está excluído; não pode parar; deve prosseguir até uma outra cidade em que outro passado aguarda por ele, ou algo que talvez fosse um possível futuro e que agora é o presente de outra pessoa. Os futuros não realizados são apenas ramos do passado: ramos secos.
- Você viaja para reviver o seu passado? - era, a esta altura, a pergunta do Khan, que podia ser formulada da seguinte maneira: - você viaja para reencontrar o seu futuro?
E a resposta de Marco:
- Os outros lugares são espelhos em negativo. O viajante reconhece o pouco que é seu descobrindo o muito que não teve e o que não terá. (p. 31-32) "

Italo Calvino , Invisible Cities

164 " ქალაქი სოფრონია ორი ნახევარქალაქისგან შედგება. ერთში ნახავ ამერიკული მთების ატრაქციონის ციცაბო გორაკებს, ნახავ მფრინავ კარუსელს ჰაერში გაშლილი ჯაჭვებით, გიგანტურ ბორბალს ბზრიალა გალიებით, „სიკვდილის ჭას“, მასში თავდაყირა დაქანებული მოტოციკლისტებით, ცირკის გუმბათს, დახუნძლულს ტრაპეციის ბაგირებით. მეორე ნახევარქალაქი მარმარილოსი, ქვისა და ცემენტისაა. აქ ნახავ ბანკს, საწარმოებს, სასახლეებს, სასაკლაოს, სკოლას და სხვა დანარჩენს. ქალაქის ერთი ნაწილი მუდმივია, მეორე - დროებითი და როდესაც მისი აქ დგომის დრო იწურება, ხსნიან, შლიან და სხვა, რომელიღაც გაურკვეველი ნახევარქალაქის მიწაზე გადააქვთ.
ამგვარად, ყოველ წელს დგება დღე, როდესაც მუშები ჩამოხსნიან მარმარილოს ფრონტონებს, დაუშვებენ ქვის კედლებს, ცემენტის სვეტებს, დაშლიან სამინისტროს, ძეგლს, ნავმისადგომებს, ნავთობსახდელს, საავადმყოფოს, დატვირთავენ ბუქსირზე და გაუყვებიან მოედნიდან მოედნამდე გაწოლილ ყოველწლიურ გზას. ადგილზე რჩება კარუსელებისა და ტირების ნახევარი სოფრონია, ატრაქციონის თავდაყირა წამოსულ კაბინაში გაკავებული კივილით და იწყებს ათვლას, რამდენი თვე, რამდენი დღე მოუწევს ლოდინი, სანამ ქარავანი დაბრუნდება და სიცოცხლე ისევ თავიდან დაიწყება. "

Italo Calvino , Invisible Cities

178 " Mai nei miei viaggi m'ero spinto fino a Adelma. Era l'imbrunire quando vi sbarcai. Sulla banchina il marinaio che prese al volo la cima e la legò alla bitta somigliava a uno che era stato soldato con me, ed era morto. Era l'ora del mercato del pesce all'ingrosso. Un vecchio caricava una cesta di ricci su un carretto; credetti di riconoscerlo; quando mi voltai era sparito in un vicolo, ma avevo capito che somigliava a un pescatore che, già vecchio quando io ero bambino, non poteva più essere tra i vivi.
Mi turbò la vista d'un malato di febbri rannicchiato per terra con una coperta sulla testa: mio padre pochi giorni di morire aveva gli occhi gialli e la barba ispida come lui tal quale. Girai lo sgaurdo; non osavo fissare più nessuno in viso.
Pensai: "Se Adelma è una città che vedo in sogno, dove non s'incontrano che morti, il sogno mi fa paura. Se Adelma è una città vera, abitata dai vivi, basterà continuare a fissarli perché le somiglianze si dissolvano e appaiano facce estranee, apportatrici d'angoscia. In un caso o nell'altro è meglio che non isista a guardarli."
Un' erbivendola pesava una verza sulla stadera e la metteva in un paniere appeso a una cordicella che una ragazza calava da un balcone. La ragazza era uguale a una del mio paese che era impazzita d'amore e s'era uccisa. L'erbivendola alzò il viso: era mia nonna.
Pensai: "Si arriva a un momento della vita in cui tra la gente che si è conosciuta i morti sono più dei vivi. E la mente su rifiuta di accettare altre fisionomie, altre espressioni: su tutte le facce nuove che incontra, imprime i vecchi calchi, per ognuna trova la maschera che s'adatta di più".
Gli scaricatori salivano le scale in fila, curvi sotto damigiane e barili; le facce erano nascoste da cappucci di sacco; "Ora si tirano su e li riconosco", pensavo, con impazienza e paura. Ma non staccavo gli occhi da loro; per poco che girassi lo sguardo sulla folla che gremiva quelle straducole, mi vedevo assalito da facce inaspettate, riapparse da lontano, che mi fissavano come per farsi riconoscere, come per riconoscermi, come se mi avessero riconosciuto. Forse anch'io assomigliavo per ognuno di loro a qualcuno che era morto. Ero appena arrivato ad Adelma e già ero uno di loro, ero passato dalla loro parte, confuso in quel fluttuare d'occhi, di rughe, di smorfie.
Pensai: "Forse Adelma è la città cui si arriva morendo e in cui ognuno ritrova le persone che ha conosciuto. E' segno che sono morto anch'io". Pensai anche: "E' segno che l'aldilà non è felice". "

Italo Calvino , Invisible Cities