" آدمی می‌تواند مسکن را مصرف کند اما نمی‌تواند آن را دوست بدارد، پس‌ازاین میان سعی کرده بودم کسی را دوست بدارم. این نظریه باآنکه تنها چاره‌ی درد آدم‌هایی نظیر من بود، مثل هر نظریه‌ای یک عیب اساسی داشت: آن چیز دوست‌داشتنی چون به لنگر هستی مبدل می‌شد باید مثل هر کمال مطلوبی عاری از عیب می‌بود و من چنین کسی را نمی‌یافتم. "

― رضا قاسمی , همنوایی شبانه‌ی ارکستر چوبها