Home > Author > Kim Channa
1 " ការឲ្យនិងការទទួល ៖ ការឲ្យនិងការទទួលប្រៀបដូចចរន្តឈាមដែលហូរចេញចូលដូច្នោះ។ បើឈាមមិនហូរចេញក៏ពុំមានកន្លែងឲ្យឈាមហូរចូល ថ្វីត្បិតតែវាមានមុខពីរ តែវាជារបស់តែមួយ ព្រោះបើអ្នកបិទផ្លូវចេញ វាក៏ធ្វើឲ្យស្ទះផ្លូវចូលដូចគ្នា ហើយចរន្តឈាមទាំងមូលនឹងត្រូវគាំង។ ដូចគ្នាដែរ ពេលអ្នកចង់បានអ្វី អ្នកត្រូវតែចុះទុន (ជាថាមពល កម្លាំង ឬជាដើមទុន) ។ ការឲ្យនិងការទទួលត្រូវផ្ទេរផ្ទូរគ្នាជាប្រចាំទើបវាបង្កើនកម្រិតកាន់តែខ្ពស់។ អ្នកមិនអាចចាំតែឲ្យរហូត ឬចាំតែទទួលរហូតបានទេ ព្រោះបើបិទមុខចរន្តណាមួយ វានឹងធ្វើឲ្យចរន្តមួយទៀតត្រូវរាំងស្ទះដូចចរន្តឈាមដូច្នោះដែរ។ការឲ្យដ៏ពិតប្រាកដ ៖ការឲ្យដ៏ពិតប្រាកដគឺជាការឲ្យដែលបង្កឲ្យមានក្តីសុខទាំងអ្នកឲ្យនិងអ្នកទទួល។ នៅពេលណាការឲ្យរបស់អ្នកធ្វើឲ្យអ្នកទទួលអារម្មណ៍ថាខ្លួនត្រូវបាត់បង់អ្វីម្យ៉ាង ការឲ្យនេះមិនចាត់ទុកថាជាការឲ្យដ៏ពិតប្រាកដទេ៕ "
― Kim Channa
2 " មោទនភាព បើចេះប្រើ វានឹងជួយបង្កើនថាពលឲ្យយើងធ្វើការប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ តែបើមិនចេះប្រើ វានឹងធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សក្រអឺតក្រទម។ "
3 " ការអប់រំកែប្រែមនុស្សអាក្រក់ឲ្យទៅជាល្អពុំមែនមានន័យថាទៅកម្ចាត់ចំណុចអាក្រក់របស់គេទេ តែត្រូវព្យាយាមបញ្ចូលសេចក្តីល្អទៅលើចិត្ត គំនិត ស្មារតីរបស់គេឲ្យបានច្រើន ប្រៀបដូចបញ្ចូលទឹកថ្លាទៅក្នុងពាងដែលពេញដោយទឹកល្អក់ បើទឹកថ្លាចូលកាន់តែច្រើន បរិមាណទឹកល្អក់ក៏កាន់តែតិចទៅៗតាមនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ធម៌ក្តៅគេប្រើសម្រាប់ទប់ស្កាត់ក្នុងករណីចាំបាច់ម្តងម្កាលប៉ុណ្ណោះ តែពុំមែនជាវិធីសម្រាប់ប្រើជាអចិន្រ្តៃយ៍ឡើយ។ គួរឲ្យសោកស្តាយដែលមនុស្សតែងប្រើវិធីលឿនរហ័ស តែខុសឆ្គង។ "
4 " រឿង ជាងធ្វើស្បែកជើងនិងសត្វលាចចេស (រឿងនិទានអេស្ប៉ាញ)កាលពីព្រេងនាយ នៅក្រុងបាសេឡូណា មានជាងធ្វើស្បែកជើងម្នាក់ខំផលិតស្បែកជើងលក់ តែមិនសូវមានមនុស្សមកទិញប៉ុន្មានទេ ខ្លះរអ៊ូថាមិនស្អាត ខ្លះរអ៊ូថាយកស្បែកមិនល្អមកធ្វើ ខ្លះក៏ថាទឹកដៃមិនល្អជាដើម។ ក្រោយមកគេក៏សម្រេចចិត្តប្តូរទៅរកស៊ីនៅឯក្រុងម៉ាឌ្រីតវិញ ហើយរៀបចំអីវ៉ែអីវ៉ាន់និងស្បែកជើងទាំងប៉ុន្មានដាក់លើខ្នងលា ធ្វើដំណើទៅម៉ាឌ្រីត។ លុះធ្វើដំណើរមកដល់ផ្លូវបំបែក លានោះមិនព្រមដើរតាមផ្លូវដែលម្ចាស់បញ្ជាទេ វាចចេសទាញទៅរកផ្លូវមួយទៀតដែលវាចង់ទៅ ទីបំផុតជាងស្បែកជើងក៏បង្ខំចិត្តដើរទៅតាមផ្លូវរបស់សត្វលានោះទៅ។ លានាំម្ចាស់ដើរឆ្លងពីភ្នំមួយដល់ភ្នំមួយជាបន្តបន្ទាប់រកទីបញ្ចប់មិនឃើញ។ ជាងស្បែកជើងក៏បោះស្បែកជើងចោលម្តងមួយគូៗដើម្បើកុំឲ្យធ្ងន់រហូតនៅសល់តែមួយគូគត់។ លានាំទៅដល់ស្ទឹងមួយដែលមានទឹកហូរកួចយ៉ាងខ្លាំង ម្ចាស់ឃើញដូច្នេះក៏ខំអូសលាឲ្យបកទៅតាមផ្លូវចាស់វិញ តែលានៅតែមិនព្រម ហើយលុយទឹកបន្តទៅមុខ។ លុះពេលទៅដល់ពាក់កណ្តាលស្ទឹង ទឹកក៏កួចលាឲ្យដួលទៅក្នុងទឹក ម្ចាស់ក៏ចោលស្បែកជើងមួយគូចុងក្រោយ ដើម្បីជួយស្រោចស្រង់លាឲ្យរួចពីទឹក តែនៅតែជួយមិនរួច លាក៏ឈ្លក់ទឹកស្លាប់ទៅ។ ជាងស្បែកជើងក៏វិលត្រឡប់ទៅបាសេឡូណាវិញ ទាំងដើរបណ្តើរគិតបណ្តើរថា "ហ៊ឺ!... បើនៅតែបាសេឡូណា ប្រហែលលក់បានស្បែកជើងខ្លះ មិនពិបាកខាតបង់ទាំងស្បែកជើង អស់ទាំងលាមួយក្បាលទៀតផង" ។អានរឿងនេះរួចសូមជួយវិភាគផងថា តើរឿងនេះចង់ផ្តល់ដំបូន្មានអ្វីខ្លះ? សូមអរគុណ! "
