Home > Work > განზომილება
1 " როცა სხვა კვდება, [...] თამამად გამომაქვს დასკვნა და დარწმუნებით ვამბობ: "მოკვდა". მაგრამ მე თვითონ რომ მოვკვდები, როგორ უნდა მივხვდე, რომ მოვკვდი? და თუ ვერ მივხვდები, ხომ არ არის ეს იმის მანიშნებელი, რომ "სხვა" მოკვდავია, "მე" უკვდავი, ხოლო ინდუქცია - სისულელე? "
― Jemal Karchkhadze , განზომილება
2 " ქართველები რომ ერთი შეხედვით პირწავარდნილი ნაციონალისტები ვართ, ეს მცდარი დასკვნაა, რომელიც ცრუ წინამძღვრებიდან გამომდინარეობს. ნაციონალისტობამდე ჯერ ბევრი გვიკლია. ნაციონალისტები კი არ ვართ, უბრალოდ დედის ძუძუს ვერ მოვშორებივართ, და თუმც გარეგნულად ეს მართლა ჩამოჰგავს ნაციონალიზმს, სინამდვილეში ჩვილის უსუსურობაა - პიროვნული დამოუკიდებლობის პანიკური შიში და განვითარების ისეთი დონე, როდესაც ცნობიერება დანაწევრებულია და ადამიანებს, რომლებიც საკუთარ თავს მხოლოდ ერთმანეთის მეშვეობით შეიგრძნობენ, საერთო მამა უნდათ. "
3 " - ღმერთი მიტო გვწამს, რო თვალით არ გვინახავს და არ ვიცით, რა არის, თვარა, ახლა რო მაცხოვარი გამოგვეცხადოს - იდიდოს მისი სახელი - და გამოგველაპარაკოს, გიჟია-თქვა ვიტყვით და ქე შევაქცევთ ზურგს. "
4 " კვანტური მექანიკის ძირითადი კანონი - იყო და არა იყო რა. "
5 " როგორც მთელი დღის ნაჯაფი მიწისმუშა საღამოს დაღლილ-დაქანცული მილასლასებს შინისკენ, ფეხებს ძლივს მიათრევს, ბეჭებს ვერ შლის, წელში ამტვრევს, მკლავები არ ემორჩილება, ერთ ნაბიჯს რომ გადადგამს, მეორე ნაბიჯის გადადგმა ისე ესიკვდილება, ურჩევნია გზაში წაიქცეს, ოღონდ კი იმ დაღლილობას გადარჩეს, მაგრამ მაინც მიდის, რადგანაც ბოლოში მშობლიური სახლი ელოდება, სადაც მამაპაპურ ტახტზე გემრიელად გაიშხლართება, მთელი სხეულით მოდუნდება, ყველა ტკივილს ერთბაშად დააღწევს თავს და ტკბილ ბურანში ჩაიძირება, ისე შეუპოვრად მიდის სიცოცხლის უდაბნოში მოვლენილი კაცი სიკვდილის ოკეანის გრილი და საამური ნაპირისკენ. "