6
" Μη ρωτάει, μην τον ρωτήσει γιατί της φέρθηκε έτσι σιχαμένα, απάνθρωπα, διεστραμμένα, εγκληματικά, δειλά. Γιατί έτσι τελικά φέρθηκε στον ιδιο τον εαυτό του, θα μπορούσε να της πει. Θα απαντήσει με λίγα λόγια, φέρθηκε όπως φέρθηκε γιατί ήταν άθλιος, άρρωστος από βάρβαρο εγωισμό. Μόνο μπροστά του προσπαθούσε να βλέπει, μόνο το εδώ και το τώρα και το μπροστά, οι κολακευτικές βιτρίνες, οι επιτυχίες και τα χειροκροτήματα ήταν εξαρχής το θανάσιμο αμάρτημά του. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
8
" Η καρδιά της λοιπόν ούτε τη γελάει, ούτε ξεγελιέται. Και αποδέχεται με ταπεινή δικαιοσύνη ότι ο άντρας που επέστρεψε και που συνάντησε δεν είναι το διεστραμμένο κτήνος που έκρυβε μέσα του ο άλλοτε ωραίος Καλλέργης. Όχι μόνο δεν είναι τέρας, αλλά είναι καλός, και αληθινός, και ανρθώπινος... Υπήρξε μονάχα ένας πιο αδύναμος, πιο ανώριμος, πιο ανώριμος άντρας από εκείνον που είχε με παραφορά πιστέψει και εμπιστευτεί. Ένας νέος ανώριμος, και οι ανώριμοι, οι αδύναμοι είναι πλάσματα ιδιαιτέρως επικίνδυνα για τους άλλους και για τον εαυτό τους βέβαια, όπως όλοι μας σχεδόν είμαστε, και θα είμαστε, και θα κληροδοτούμε έρωτες, νιότη, κινδύνους, πάθη, καταστροφές από γενεά σε γενεά, γιατί έτσι είναι. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
10
" Για εκείνη την προδοσία του φταίει όχι κάποια ψυχολογική τερατωδία, μια κληρονομική παράνοια, ένα φτηνότατο συμφέρον, όσο μια νεανική ματαιοδοξία, ένας ισχυρός πειρασμός, η επιπολαιότητα της άγουρης νιότης. Μια ανθρώπινη αδυναμία που τον παρέσυρε φοιτητή στα ξένα, κάτω από δυσβάσταχτες προκλήσεις και υποσχέσεις του δαίμονα του εγωισμού. Φταίει η αδυναμία του, η επιπολαιότητα, η αλαζονεία, η ανθρωπαρέσκεια, η γλύκα να κολακεύεσαι και η ικανοποίηση να ικανοποιείς τους άλλους. Πάθη που οι πάντες, ο καθένας μας στον βαθμό του, όλοι σέρνουμε και μας σέρνουν. Τα ίδια και περισσότερα πάθη, όλοι! "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
11
" Αλλά το βαρύτερο της σφάλμα, το διηνεκές, το περίπου ισόβιο αν εκείνος δεν επανεμφανιζόταν να της αποκαλύψει όσα της αποκάλυψε, είναι πως τον είχε ειδωλοποιήσει. Τον είχε ενθρονίσει σε άμεμπτη θεότητα, του ανέθεσε να ορίσει, ήθελε δεν ήθελε ο ίδιος, μπορούσε δε μπορύσε ο ίδιος, τα πάντα από τότε που την πρωτοφίλησε, όλα τα σχέδια και τα όρια ζωής. Λες και ήταν ο βασιλεύς των βασιλέων και ως εκ τούτου το λάθος του θα ήταν τόσο καταστροφικό, τόσο απαίσια ανεπίτρεπτο, τόσο καθοριστικό και ανυπόφορο, ώστε άξιζε να το πληρώνει με τη ζωή της όλη, σταυρωμένη να θυσιάζεται στο άπειρο λάθος του, ίσως για να τον εκδικείται. Να εκδικείται και τον εαυτό της που προδόθηκε. Τα πάντα που ακολούθησαν τόσο μεγαλοποιημένα, τόσο υπερβολικά διογκωμένα, που καταντούσαν απόψε να φαντάζουν γελοία, καταντούσαν σίγουρα αμαρτωλά. Ένα λάθος νεαρού παραχαϊδεμένου αγοριού υπερτιμήθηκε σε ειδεχθές κακούργημα που χτύπησε και άλλαξε ζωή και ζωές. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
12
" Τι αξία έχει να συναντάς, και να κοιτάς, και να ακούς προσεκτικά κάθε άλλον πρωτού βγάλεις ακραίες καταδίκες, χαζές αθωώσεις και συμπεράσματα. Πρωτού κι εσύ αυτοκαταδικαστείς από ανακρίβεια. Να διαβάζεις το πρόσωπο, τον ήχο, την αναπνοή του, να αφηνεσαι λίγο στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι πράξεις που κρίνεις δεν αρκούν για να κρίνεις, δεν στέκουν ξέχωρα από τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα που τις πράττει, από την εποχή. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
13
" Κλωσούν άσχημη υπερηφάνεια τέτοιες βίαιες αντιδράσεις, δήθεν απόλυτες. Δεν το άξιζαν εντέλει οι πράξεις του, τα πάθη του, οι αδυναμίες του, τα σφάλματά του. Και οι δυό τους υπήρξαν δύο παιδιά τρελά ερωτευμένα σε έναν έρωτα ανώτερό τους, συμβαίνει. Έρωτα δύσκολο να πορευτεί, δύσκολο να συνεχίσει εκείνους τους καιρούς, με εκείνες τις φτωχές δυνατότητες. Εκείνος εν θερμώ, εκείνη σιγά σιγά, εν ψυχρώ, ματαίως αυτοτιμωρήθηκαν από υπερβολή. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
14
" Και κατάλαβε πόσο ο εγωισμός μπορεί να καθορίσει ή και να διαλύσει ζωές παριστάνοντας την αξιοπρέπεια , παριστάνοντας το απόλυτο αίσθημα, την αφιέρωση, την απόλυτη απογοήτευση, τη δημιουργική εμμονή μετά, τη γελοία αυτολύπηση, τη γελοία αυτοκαταδίκη, την υπερεργατικότητα, την ωφέλιμη μετουσίωση που πιστεύεις, που ίσως καμαρώνεις και περηφανεύεσαι. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
19
" Δεν ήταν τυχαίο, δεν ήταν επιφανειακό που νέοι αλληλομανητίστηκαν με τέτοια ορμή, που ερωτεύτηκαν τόσο ο ένας τον άλλον, που δέθηκαν στο τέλος ισόβια, δεν είναι τυχαία η χημεία και η αλχημεία που τους έσυρε να αγκαλιάζονται όπως αγκαλιάζονταν απέναντι από τον Φάρο, να μπορούν να γίνονται ένα, το ένα το ποθητό, το αληθινό, το ζητούμενο, το μη ανεκτό ίσως, γι'αυτό τρομερό, γι'αυτό αξέχαστο, γι'αυτό με θυμούς, παραφορά, λάθη, παρεξηγήσεις και μίση. Τόσο αξέχαστο και εξουσιαστικό που όφειλαν να το απωθούν. Άλλο απωθώ και άλλο λησμονώ. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
20
" Τώρα βέβαια δεν έχουν ανάγκη να προσπαθούν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε απωθούν τα παλιά και η λησμονιά δε χρειάζεται, διότι σήμερα ζουν με σημερινά γεγονότα. Υπάρχουν, δε νοσταλγούν. Διότι έχουν πάλι ο ένας τον άλλον, από κοντά. Δε ζηλεύουν παρά το θάνατο, μόνο απ'τον θάνατο κινδυνεύουν, να μπεί ανάμεσά τους και να τους χωρίσει, κανέναν άλλο δε φοβούνται, αφού σχεδόν γέρασαν. Τι ευλογία να μη ζηλεύεις πια, να μη φοβάσαι πια! Τώρα που τα βάσανα του πόθου ηρέμησαν, απελευθερώθηκαν, καλοσύνεψαν, απόκτησαν περισσότερο χιούμορ, μπορούν να ανεβαίνουν πιο πάνω από το απειλητικό εγώ. Να νιώθουν και να ζουν σχετικά εν ειρήνη. "
― Μάρω Βαμβουνάκη , Η δικηγόρος
