Home > Work > Şiirler 7 – Son Şiirleri (1959-1963)
1 " Seviyorum seni ekmeği tuza banıp yer gibigeceleyin ateşler içinde uyanarak ağzımı dayayıp musluğa su içer gibiağır posta paketini, neyin nesi belirsiz, telaşlı,sevinçli,kuşkulu açar gibi,seviyorum seni denizi uçakla ilk defa geçer gibi.İstanbul'da yumuşacık kararırken ortalık içimde kımıldanan bir şeyler gibi,seviyorum seni "Yaşıyoruz çok şükür!" der gibi. "
― Nâzım Hikmet , Şiirler 7 – Son Şiirleri (1959-1963)
2 " VERA'YAGelsene dedi banaKalsana dedi banaGülsene dedi banaÖlsene dedi banaGeldimKaldımGüldümÖldüm "
3 " Üstümüze yazdıklarımın hepsi yalanonlar olan değil olmasını istediklerimdi aramızdaonlar ulaşılmaz dallarında duran hasretimdionlar susuzluğumdu düşlerimin kuyusundan çekilmişışığa çizdiğim resimlerdi onlar.Üstümüze yazdıklarımın doğru hepsigüzelliğinyani bir yemiş sepeti yahut kır sofrasısensizliğimyani şehrin son köşesinde son sokak feneri olulşumkıskanışım seniyani gözü bağlı koşuşum geceleyin trenlerin arasındabahtiyarlığımyani bentlerini yıkıp akan güneşli ırmak.Üstümüze yazdıklarımın hepsi yalanüstümüze yazdıklarımın doğru hepsi. "
4 " ŞAŞIP KALMA ÜSTÜNESevebilirim,hem de nasıl,dile benden ne dilersen,canımı, gözlerimi.Kızabilirim,ağzım köpürmez,ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında,devenin öfkesi, kinciliği değil.Anlayabilirimçoğu kez burnumla,yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarakve dövüşebilirim,doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum her şey için, herkes için,yaşım başım buna engel değil,ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.Yazık. "
