Home > Work > Schijnbewegingen (Een groene bloem #1)
1 " t Leven is hard voor mensen als wij,' zei mevrouw Gustavson, die iets bedacht had om te zeggen. 'Dat kan wel wezen,' zei ik tegen mevrouw Gustavson, 'maar ik ben harder. "
― Floortje Zwigtman , Schijnbewegingen (Een groene bloem #1)
2 " M'n kop zat vol woorden. Geniepige, verleidelijke woorden die zich verscholen tussen oude, stukgelezen kaften, klaar om je te overvallen zodra je het boek durfde te openen. Ze konden je betoveren, vleien, angst aanjagen, in de problemen brengen en gek maken, net als mensen. Maar anders dan bij mensen, nam je hen dat niet kwalijk. Zelfs als ze je aan het huilen maakten, deden ze dat op zo'n mooie manier dat je hun er dankbaar voor was. "
3 " Hij bleef lachen, maar het klonk nu niet meer als lachen, maar als huilen. 'Ik hou van je,' zei hij. 'Het spijt me. "
4 " Vannacht had ik nauwelijks geslapen,(...). Ik had dood willen zijn en had mijn scheermes in mijn handen gehouden.Toen ik 's morgens na een hazenslaapje wakker was geworden, had ik gelachen. De gedachte aan zelfmoord was te absurd. Ik zou nooit zelfmoord plegen. Te veel rotzooi. Te veel gedoe. Het was gemakkelijker door te blijven leven, met je kop tussen je schouders, geduldig als een steen, wachtend op betere tijden. "