Home > Work > Os Cus de Judas

Os Cus de Judas QUOTES

5 " Можете ли да обичате? Извинете, въпросът ми е глупав, всички жени могат да обичат, а онези, които не могат, обичат себе си чрез другите, а това на практика и поне през първите месеци почти не се отличава от истинската привързаност. Не ми обръщайте внимание, виното върши своето и след малко ще ви помоля да се омъжите за мен - обикновено така става. Когато съм много самотен или съм прекалил с пиенето, в мен избуява като плесен в затворени шкафове восъчна китка от брачни намерения и ставам лепкав, уязвим, лигав и напълно дебилен; това е моментът, нека отбележа, да се измъкнете по терлици с някакво извинение, да се качите в колата с въздишка на облекчение, после да се обадите от фризьора на приятелките и да им разкажете с кикот за моите плоски предложения. Но дотогава, ако не ви притеснявам, ще придърпам стола си малко по-близо до вас и ще ви правя компания за едно-две питиета." - Антониу Лобу Антунеш/'На края на географията "

António Lobo Antunes , Os Cus de Judas

6 " Por vezes, ao sexto ou sétimo cálice, sinto que quase o consigo, que estou prestes a consegui-lo, que as pinças canhestras do meu entendimento vão colher, numa cautela cirúrgica, o delicado núcleo do mistério, mas
logo de imediato me afundo no júbilo informe de uma idiotia pastosa a que me arranco no dia seguinte, a golpes de aspirina e sais de frutos, para tropeçar nos chinelos a
caminho do emprego, carregando comigo a opacidade irremediável da minha existência,
tão densa de um lodo de enigmas como pasta de açúcar na chávena matinal. Nunca lhe aconteceu isto, sentir que está perto, que vai lograr num segundo a aspiração adiada e eternamente perseguida anos a fio, o projeto que é ao mesmo tempo o seu desespero e a sua esperança, estender a mão para agarrá-lo numa alegria incontrolável e tombar, de súbito, de costas, de dedos cerrados sobre nada, à medida que a aspiração ou o projecto se afastam tranquilamente de si no trote miúdo da indiferença, sem a fitarem sequer?
Mas talvez que você não conheça essa espécie horrorosa de derrota, talvez que a
metafísica constitua apenas para si um incômodo tão passageiro como uma comichão efémera, talvez que a habite a jubilosa leveza dos botes ancorados, balouçando devagar
numa cadência autônoma de berços. Uma das coisas, aliás, que me encanta em si, permita-me que lho afirme, é a inocência, não a inocência inocente das crianças e dos
polícias, feita de uma espécie de virgindade interior obtida à custa da credulidade ou da
estupidez, mas a inocência sábia, resignada, quase vegetal, diria, dos que aguardam dos
outros e deles próprios o mesmo que você e eu, aqui sentados, esperamos do empregado
que se dirige para nós chamado pelo meu braço no ar de bom aluno crônico: uma vaga
atenção distraída e o absoluto desdém pela magra gorjeta da nossa gratidão. "

António Lobo Antunes , Os Cus de Judas

8 " Apetece-lhe outro drambuie? Falar em ampolas bebíveis dá-me sempre sede de líquidos xaroposos, amarelos, na esperança insensata de descobrir, por intermédio deles e da suave e jovial tontura que me proporcionam o segredo da vida e das pessoas, a quadratura do círculo das emoções. Por vezes, ao sexto ou sétimo cálice, sinto que quase o consigo, que estou prestes a consegui-lo, que as pinças canhestras do meu entendimento vão colher, numa cautela cirúrgica, o delicado núcleo do mistério, mas logo de imediato me afundo no júbilo informa de uma idiotia pastosa a que me arranco no dia seguinte, a golpes de aspirina e sais de frutos, para tropeçar nos chinelos a caminho do emprego, carregando comigo a opacidade irremediável da minha existência, tão densa de um lodo de enigmas como a pasta de açúcar na chávena matinal. Nunca lhe aconteceu isto, sentir que está perto, que vai lograr num segundo a aspiração adiada e eternamente perseguida anos a fio, o projecto que é ao mesmo tempo o seu desespero e a sua esperança, estender a mão para agarrá-lo numa alegria incontrolável e tombar, de súbito, de costas, de dedos cerrados sobre nada, à medida que a aspiração ou o projecto se afastam tranquilamente de si no trote miúdo da indiferença, sem a fitarem seque? Mas talvez que você não conheça essa espécie horrorosa de derrota, talvez que a metafísica constitua apenas para si um incómodo tão passageiro como um comichão efémera, talvez que a habite a jubilosa leveza dos botes ancorados, balouçando devagar numa cadência autónoma de berços. Uma das coisas, aliás, que me encanta em si, permita-me que lho afirme, é a inocência, não a inocência inocente das crianças e dos polícias, feita de uma espécie de virgindade interior obtida à causa da credulidade ou da estupidez, mas a inocência sábia, resignada, quase vegetal, diria, dos que aguardam dos outros e deles próprios o mesmo que você e eu, aqui sentados, esperamos do empregado que se dirige para nós chamado pelo meu braço no ar de bom aluno crónico: uma vaga atenção distraída e o absoluto desdém pela magra gorjeta da nossa gratidão. "

António Lobo Antunes , Os Cus de Judas

10 " Случвало ли ви се е да мечтаете с подпрени лакти върху някой от тези отвратителни плотове и да приключите деня на някой трети етаж (..), където чувате как никне собствената ви брада в пустите вечери? Преживявали ли сте ежедневната смърт да се събуждате всяка сутрин до човек, когото мразите вяло? Да тръгвате заедно на работа с колата недоспали, натежали вече от разочарование и умора, изпразнени от думи, от чувства, от живот? Тогава представете си, че изведнъж, ненадейно, целият този дребничък свят, цялата тази паяжина от тъжни навици, цялата тази смалена тъга от преспапиета, в които вали сняг, в които еднообразно се сипе сняг, всичко това се изпари, корените, които ви вкопчват в примирение с везана възглавничка, изчезнат, а брънките, които ви свързват с досадни вам хора, се скъсат и вие се събудите в камион, вярно, не много удобен и пълен с войници, наистина, но понесъл се сред невероятен пейзаж, където всичко се рее - цветовете, дърветата, огромните очертания на нещата, където небето разкрива и скрива стълбища от облаци, в които погледът се препъва, докато падне възнак като голяма прехласната птица. "

António Lobo Antunes , Os Cus de Judas

14 " If, for example, you and I were anteaters, rather than two people sitting in the corner of a bar, I might feel more comfortable with your silence, with your motionless hands holding your glass, with your glazed fish eyes fixing now on my balding head and now on my navel, we might be able to understand each other better in a meeting of restless snouts sniffing halfheartedly at the concrete for nonexistent insects, we might come together, under cover of darkness, in acts of sexual coitus as sad as Lisbon nights, when the Neptunes in the lakes slough off the mud and slime and scan the deserted squares with blank, eager, rust-colored eyes. Perhaps you would finally tell me about yourself. Perhaps behind your Cranach brow there lies sleeping a secret fondness for rhinoceroses. Perhaps, if you felt my body, you would discover that I had been suddenly transformed into a unicorn, and I would embrace you, and you would flap startled arms, like a butterfly transfixed by a pin, your voice grown husky with desire. We would buy tickets for the train that travels around the zoo, from creature to creature, with its clockwork engine, an escapee from some provincial haunted castle, and we would wave, as we passed, at the grotto-cum-crib of those recycled carpets—the polar bears. We would observe with an ophthalmological eye the baboons' anal conjunctivitis, like eyelids inflamed with combustible hemorrhoids. We would kiss outside the lions' den, where the lions—moth-eaten old overcoats—would curl their lips to reveal toothless gums. I would stroke your breasts in the oblique shade cast by the foxes, you would buy me an ice cream on a stick from the clowns' enclosure, where they, eyebrows permanently arched, exchanged blows to the tragic accompaniment of a saxophone. And that way we would have recovered a little of the childhood that belongs to neither of us and that insists on whizzing down the children's slide with a laugh that reaches us now as an occasional faint, almost angry echo. "

António Lobo Antunes , Os Cus de Judas