" Een totalitaire staat brandmerkte zijn onderdanen ook dan met een schandteken als die zich verre hielden van het openbare leven, als zij in de bescherming van de anonimiteit hun integrante menselijkheid probeerden te bewaren. De essentie van de totalitaire staat is namelijk juist dat hij totaal is en dus voortdurend dwingt tot het innemen van een positie voor of tegen: hij onteigent het denken totaal, als een onverwachte ramp brengt hij ons uit ons normale doen, uit ons persoonlijke bestaan, en zet ons nachtmerrieachtige alternatieven voor waartussen we gedwongen worden te kiezen. Zo stapt de persoon zelf in de nachtmerrie, hij wordt zelf een spookfiguur die droomachtige handelingen uitvoert waarvoor hij onder normale omstandigheden nooit de verantwoording op zich zou willen nemen en waarvoor hij zich dus vaak ook niet verantwoordelijk voelt. In de dynamiek van het nazi-totalirisme werd het slachtoffer een goed functionerend onderdeel van de machinerie die voor zijn vernietiging tot stand was gebracht; dit is vermoedelijk de meest vernederende ervaring die de mens tot dusver in zijn geschiedenis heeft opgedaan... "

― Imre Kertész