" Sana söyliyemediklerimi karıncalara söyliyeceğim,bozkıra senden benden yalnız.
Susuyoruz bak hep. Söyliyemediklerimizi susuyor,bilmediklerimizi konuşuyourz. Bozkır senden benden yalnız,oysa yaratık dolu,yaşam dolu-ya karıncalar.
Hep oturup cıgara içiyoruz yetersiz, konyak içiyoruz yetersiz, en asıl yetersiz biziz,yalnızlığımız en yetersiz -ya bozkır.
Ben, kadının biriysem sevilmeliyim, sen bilmezsin güzel miyim, bu en büyük güzelliğim senin bilmezliğin,duymazlığın - ya en boş dalmalar gözlerimizde.
Bak tozluyuz biz,çok tozluyuz - ya bozkır, bozkır yolundan kamyonlar geçerken kalkan toz.
O başka,yapışkan bizimki,yağmurlarla yıkanmaz.
Bak,hayal kurarım,en zevksiz acıklılara gözyaşı dökerim de kendimi bilmem.biz bilmeyiz birbirimizi;böylesine mutluyuz bazı.
Bu evrende her şeyi silecek birileri yaşamları hepten.Bu önemli değil;biz çoktan tükenmişiz.
Somutlara güvenimiz yok hiç,onlar kalmaz,yok.Herkesler,her şeylerini çok şeylere harcıyorlar,tutsak kılıyor bu şeyler onları,hep onlara çarpıyorlar yaşantılarında.
Ama bak ,gerçek tutsaklar biziz,soyuttan gelir bizimki,savaşılmaz.
En değerli somutlarımı yoktan satarım da kurtulamam ötekilerden,bilirsin.
Bırakıp bırakıp uzak kentlere bile gidemeyiz,bu uğraş ister.
Bak, bizi ağaçlandırmak güçtür - ya bozkır. "

― Sevgi Soysal , Tutkulu Perçem