" Bij het bevriezen zetten je spieren zich schrap tegen een dodelijke klap en voel je je 'verstijfd van angst'. Maar als je ervaart dat de dood onafwendbaar is (bv als ontblote hoektanden om het punt staan een einde aan je leven te maken) verslappen je spieren alsof alle energie er uit is. In deze 'afwezigheidsreactie' (die chronisch is geworden als je getraumatiseerd bent) voel je dat je in een toestand van hulpeloze gelatenheid verkeert. Je hebt niet meer de energie om je leven te voeden en vooruit te komen. Deze ineenstorting, deze verslagenheid, het verlies van de wil om te leven vormen de kern van diep trauma. "

― Peter A. Levine , In an Unspoken Voice: How the Body Releases Trauma and Restores Goodness