" Η έπαρση των νέων, που βρίσκουν τα μεγαλύτερα πνεύματα καλά μόνο για να τα χρησιμοποιούν όπως τους αρέσει, του φάνηκε αυτή τη στιγμή αλλόκοτα χαριτωμένη. Προσπάθησε να θυμηθεί τις συζητήσεις τους. Ήταν σαν όνειρο, όταν ξυπνώντας μόλις που προλαβαίνεις τις τελευταίες σκέψεις του ύπνου. Και συλλογίστηκε με ελαφρά απορία: " Όταν εκείνη την εποχή διατυπώναμε θέσεις, είχαν και έναν άλλο σκοπό εκτός από το να είναι ορθές: την αυτοεπιβεβαίωσή μας!" - Τόσο ισχυρότερος ήταν ο πόθος στα νεανικά μας χρόνια να λάμπουμε οι ίδιοι αντί να βλέπουμε ό,τι φωτίζεται· και βίωσε την ανάμνηση αυτού του μετέωρου σαν πάνω σε ακτίνες φωτός συναισθήματος των νιάτων σαν βαριά απώλεια.
[...]
"Δεν μπορεί να κακιώνει κανείς με την εποχή του χωρίς να πάθει και ο ίδιος κακό" ένιωσε ο Ούρλιχ. Και πράγματι, ήταν πάντα διατεθειμένος να αγαπήσει όλα αυτά τα μορφώματα του ζωντανού. Αυτό που δεν κατάφερνε με κανένα τρόπο ήταν απλώς να τα αγαπά πλήρως, έτσι όπως απαιτεί το κοινωνικό συναίσθημα της ψυχικής ικανοποίησης· εδώ και πολύ καιρό πάνω σε όλα όσα έκανε και ζούσε έμενε μια άχνα αποστροφής, μια σκιά ανημπόριας και μοναξιάς· ήταν μια καθολική αντιπάθεια που δεν μπορούσε να βρει την ετερώνυμη, συμπληρωματική ροπή της. Κατά καιρούς ένιωθε σαν να ήταν προικισμένος με ένα ταλέντο, για το οποίο προς το παρόν δεν υπήρχε στόχος. "

― Robert Musil , The Man Without Qualities