" როცა ჩვენთვის ძვირფას ადამინს ვკარგავთ, თავს დამნაშავედ ვგრძნობთ, რომ ცოცხალი დავრჩით. სამაგიეროს ჭმუნვითა და მძაფრი ნაღვლიანობით ვზღავთ ხოლმე. ახლობლის სიკვდილთან ერთად ამ ახლობლის განუმეორებლობას ვხვდებით. მთელ სამყაროს იტევდა იგი თავისი პიროვნებით, იმ სამყაროს, მისთვის რომ უკვე აღარ არსებობს, მაგრამ მის წასვლასთან ერთად ჩვენთვისაც რომ არსებობას წყვეტს, სინანული გვტანჯავს, რომ მეტად მცირე დროისა და ყურადღებას ვუთმობდით, რომ ის გაცილებით უფრო მეტის ღირსი იყო. მაგრამ გაივლის ხანი, ყველაფერი თავ-თავის ადგილზე დალაგდება, და ჩვენ ისევ მივხვდებით, რომ ისიც მხოლოდ ერთი მრავალთაგანი ყოფილა. და მაინც ცოტა ვინმეს თუ შეუძლია თქვას. ყველაფერი შესაძლებელი გაეკეთებინოს სხვისთვის, თუნდაც იმ მცირედის ფარგლებში, რაც თავისთვის დაუდგენია; ასე რომ მუდამ იპოვი საყვედურისა და სინდისის ქენჯნის საბაბს. "

― Simone de Beauvoir , A Very Easy Death