" (Barras) Herkesin payını vermekten hoşlanan bu iyi yürekli, zayıf iradeli ve keyfine düşkün adam, uzaklaştırılmış ve hatta sürgün edilmiş ufak tefek topçu subayı Napoléon Bonaparte’ı, sözcüğün tam anlamıyla, sokaktan almış, borcu henüz ödenmemiş yamalı asker kaputuna general kordonunu diktirmişti; onu bir anda bütün ötekilerin üstüne çıkartıp Paris Komutanlığına getirmiş, kendi sevgilisini ona vermiş, ceplerini parayla doldurmuş, İtalyan orduları başkomutanı yapmış, yani, ona ölümsüzlüğün yolunu açmıştı. Fouché’yi de beşinci kattaki o pis tavan arası odasından çıkarmış, kellesini giyotinden kurtarmış, herkesin ondan kaçtığı bir zamanda tek başına ona yardım etmiş ve sonunda başarıya ulaştırıp ceplerini parayla doldurmuştu. İşte bu ikisi, ona canlarını borçlu olan bu adamlar, iki yıl sonra ve elbirliğiyle onu çamura atıyorlar, onları kurtarmış olduğu yere. "

― Stefan Zweig , Fouché