" Yakalandığın andan sonra hep biliyorsun:
Sonu idama gidiyor bu işin...
Hele hücreye kapatılıp da düşünme rahatlığına erince...
Bildiğin tek şey var:
İdam,ölüm.
Ama biliyor musun pek de korkunç gelmiyor bu sana...
Umut mu? Umut her zaman var. Umutsuzluk diye bir şey yok. En azından, "Kaçabilirim, kurtulabilirim belki" diye düşünüyorsun.
Ama bir şey söyleyeyim mi, çıkarılacak bir affı düşünmüyorsun. O yok işte...
Ve bir devrimcinin idama nasıl gideceğini, bir mitinge, bir eyleme gider gibi gideceğini, karşı devrimcilere ve herkese göstermek gerektiğini düşünüyorsun.
İnan bunda hiçbir çekincem yok.
O sahneyi çok iyi somutladım:
Asılma günü gelip çatınca, o sevdiğim giysilerimi giyeceğim. Postallarımı, parkamı...
Beyaz ölüm gömleğini giydirmek isteyecekler, giymeyeceğim. Kesin direneceğim ve giymeyeceğim.
Öyle her zamanki gibi, eyleme gidiş tavrımla gideceğim darağacına...
Yok, tıraş falan da olmayacağım.
Önce gidip orada oturacak, bir sigara yakacağım.
Sonra demli, güzel bir çay içeceğim.
Ha bak, Rodrigo'nun o ünlü gitar konçertosunu dinlemek isterim orada... Bak bunu çok isterim. Sanırım asılacak bir insanın son isteklerini geri çevirmezler. "

― Can Dündar , Abim Deniz