" When thro' Earth's caverns I a-while have roul'd
My waves, I rise, and here again behold
The long-lost stars; and, as I late did glide
Near Styx, Proserpina there I espy'd.
Fear still with grief might in her face be seen;
She still her rape laments; yet, made a queen,
Beneath those gloomy shades her sceptre sways,
And ev'n th' infernal king her will obeys.

This heard, the Goddess like a statue stood,
Stupid with grief; and in that musing mood
Continu'd long; new cares a-while supprest
The reigning of her immortal breast.
At last to Jove her daughter's sire she flies,
And with her chariot cuts the chrystal skies;
She comes in clouds, and with dishevel'd hair,
Standing before his throne, prefers her pray'r”
(Ovid, Metamorphoses (Translated by Sir Samuel Garth, John Dryden, et al).

„ქვესკნელში ვწვეთავ, მივიწყებულ ვარსკვლავთა შევცქერ.
მიწისქვეშეთა სტიქსის მორევს როს მივდიოდი,
ვიხილე შენი პროზერპინა ჩემი თვალებით.
თუმცა იურვის, აქამომდე კრთომა აქვს სახეს,
დედოფალია მაინც. დიდი, ბნელი სამეფოს
უფლებამორჭმულ ცოლად უზის ქვესკნელის ტირანს.

მეხდაცემული იყო დიდხანს, მაგრამ როს ურვამ
განდევნა დიდი გონდაბინდვა, ამხედრდა ეტლზე,
ეთერს აიჭრა და სახეზე ნისლმობურული
იუპიტერის წინ წარმოდგა გაშლილი თმებით“
(პუბლიუს ოვიდიუს ნაზონი, მეტამორფოზები (ლათინურიდან თარგმნეს: ნ. მელაშვილმა, ნ. ტონიამ, ი. გარაყანიძემ), თბ., 1980, 143). "

― Ovid