Tom Lanoye QUOTES

― Tom Lanoye , Het goddelijke monster (Monstertrilogie, #1)

2 " Ik geloof niet in helden, tenzij ze zich verpleegster noemen. Zij kennen de keerzijde van het krijgshaftige gebalk over 'respect voor elke vonk van leven'. Zij weten wat dat betekent in de praktijk. Zij helpen de onmachtigen en de dementen hun vernederingen van alledag te doorstaan, van voeding tot ontlasting. Het zijn de zaken waar men liever over zwijgt, van politicus tot prelaat. Het potsierlijk gemorste lopend voedsel, de drinkbeker voor kleuters in de handen van een huilende negentigjarige, de onbehandelbare pijnen, de stoma's, de urinezakjes hangend aan een kapstok naast het bed dat je niet meer verlaat, de nooit eindigende tragikomedie van de ontlasting. Dat ganse bittere repertoire van kots en kak. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

3 " Het leven ís geen galerie, van boven tot onder in steriel wit geschilderd, met maar één kubistisch winterlandschapje aan de muur, of met maar één stuk excrement dat aan één draadje aan de zoldering hangt te draaien, of met maar één aquarium waarin op sterk water ocharme één beest ronddrijft dat proper in tweeën is gesneden, of wat er vandaag de dag verder nog allemaal naar voren wordt geschoven als zijnde 'de kunst van het moderne memento mori'. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

4 " Hoe zou ik nog een stijve krijgen naast zo'n bodemloze kut waar meer vreemde leuters in verdwijnen dan drollen in een riool? "

― Tom Lanoye , Het goddelijke monster (Monstertrilogie, #1)

5 " Eigenlijk zou je twee levens moeten hebben: een om te leven en een om te schrijven. Die twee storen elkaar. "

― Tom Lanoye

6 " Er woekert een hardnekkig misverstand, bij kenners en bij leken, dat schrijven ‘bewaren’ betekent. Het is natuurlijk andersom. Schrijven is vernielen, bij gebrek aan beter. Waar je over schrijft gaat pas dan en juist daardoor voorbij. Literatuur is loslaten. Schrijven is verdrijven. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

7 " Puzzelstukken uit diverse periodes, die onverwacht en onverhoopt opeens in elkaar schuiven. Zo moet het zijn om jazz te spelen. Uit de brij valt plots dat ene verscheurende akkoord, zonder repetitie en toch volmaakt getimed. Getoonzet door een genadig toeval. In dank aanvaard door de geduldige muzikant. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

8 " Ik heb nooit, zoals als zij, geloofd in militaire triomfen in naam van God, volk of staat. Ik ben gepokt en gemazeld een Vlaming van de nooit-meer-oorloggeneratie. De lessen van het verspilde bloed aan Den IJzer, en in alle Europese loopgraven van '14-'18, zijn me met de paplepel ingegeven. Een goede oorlog? Dat is een tegenstrijdigheid in de bewoordingen. "

― Tom Lanoye , De draaischijf

9 " Zijn ambtswoning lag om de hoek, in de Pelikaanstraat. Niet ver van onze diamantbeurs, die ondanks alle krijgsperikelen en gevluchte slijpers toch aan bedrijvigheid leek te herwinnen. Het steentje. Zo noemen wij, met onze kluchtige voorliefde voor verkleinwoorden, de industrie die onze stad al eeuwen onderstut en opstuwt. Zolang het steentje draait, draait de wereld rond. En zolang dat gebeurt, komt diezelfde wereld bij ons haar edelstenen kopen, klieven en verkopen. "

― Tom Lanoye , De draaischijf

10 " Deze Koude Oorlog, deze gestolde hysterie met haar wapenwedloop, haar spionagecultuur, haar wederzijdse voorspelbare propaganda, en alle gigantische kosten die dat met zich meebracht… Wat was daar uiteindelijk de tol van? En de zin? Hoeveel levens waren evengoed verwoest, hoeveel dromen onderdrukt, hoeveel landen op de rand van het bankroet gebracht? "

― Tom Lanoye , Heldere hemel

11 " Omhoog schieten ze, langs de pui van ons relatief jonge stadhuis, omhoog langs de façade van onze eeuwenoude cipierage – een gewezen gevangenis die in je jeugd nog heeft gediend als, oh symbool, bibliotheek, en waarvan ze binnenkort, oh teken des tijds, lofts willen maken, zoals ze tegenwoordig van alles lofts willen maken, zelfs van gewezen bibliotheken waarin jij ooit nog je ogen kapot hebt mogen lezen, zonder daar ooit een moment spijt van te krijgen, en waar op een bepaald ogenblik niet één boek meer overbleef dat je, volgens jouw leeftijdscategorie, mocht lezen, en waar vervolgens de bibliothecaris – zijn nagedachtenis weze in ere gehouden, zijn naam geprezen, zijn bloedlijn gezegend – jou de toestemming verleende om te beginnen aan de boeken van de volgende categorie, op voorwaarde dat je er met niemand over sprak, en zo geschiedde. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

12 " Wat is de duurtijd van een boek in tijden die zich van boeken lijken af te wenden? "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

13 " Dat zou pas een boek zijn. Nog tijdens het lezen mag het papier verbrokkelen en rotten. Of nee, de inkt vergaat. Dat ware nog het mooist. Je bent onder aan een bladzijde, de duim waarmee je het boek vasthoudt, bevindt zich rechts onderaan, vlak onder het laatste woord, je blikt omhoog, naar de bladzijde die je net hebt gelezen, en de bovenste regel is al helemaal verdwenen, opgeslokt door de blankheid van zijn blad. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

14 " Nooit meer zwijgen,
Altijd schrijven.
Nooit meer sprakeloos,
BEGIN "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

15 " Maar als het geschrevene soms al moeilijk te vergeten is, hoeveel moeilijker valt het dan niet datgene te vergeten waarvan men hoopte dat het ooit geschreven zou worden? Maar dat voor altijd ongeschreven is gebleven? "

― Tom Lanoye

16 " Niets is veilig, alles is bruikbaar, de verdraaiingen in zijn memorie, de verzinsels uit zijn buurt, de roddels uit zijn krant, en op den duur lijkt alles maar gebeurd te zijn omdat het hem prima stof oplevert, zelfs de dood van zijn eigen moeder. Wie schrijft is een gier. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

17 " Rauw realisme met een gepast einde. "

― Tom Lanoye , Het derde huwelijk

18 " Telkens als hij de nieuwe, slotloze deur van De Becker passeerde, stak hij haar zonder te kloppen open, brulde keihard 'Onnozelaar!' en smakte haar even keihard weer dicht "

― Tom Lanoye , Het goddelijke monster (Monstertrilogie, #1)

19 " Het potsierlijk gemorste lopend voedsel, de drinkbeker voor kleuters in de handen van een huilende negentigjarige, de onbehandelbare pijnen, de stoma’s, de urinezakjes hangend aan een kapstok naast het bed dat je niet meer verlaat, de nooit eindigende tragikomedie van de ontlasting. Dat ganse bittere repertoire van kots en kak. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

20 " Men protesteert niet tegen een zelfgekozen lot. "

― Tom Lanoye , Sprakeloos

1
2