1
" Zelfs de kleinste wezens beschikken over een zenuwstelsel dat dopamine of aanverwante moleculen nodig heeft om tot zoek- en verzamelgedrag aan te zetten. De menselijke zenuwbanen zijn wellicht een complexere versie van de zenuwbanen die we aantreffen in bijen, maar ook hier zou de belofte wel eens meer gewicht in de schaal kunnen leggen dan het resultaat. De beloningen die door bloemen in het vooruitzicht worden gesteld voorzien de voedselzoekende door middel van dopamine van nieuwe energie, en experimenten met hommels hebben uitgewezen dat ze stoppen met nectar zoeken als deze neurotransmitter wordt geblokkeerd.
Dit vormt mede een verklaring voor het feit dat insecten soms trouw blijven aan bloemen die ze geen nectar opleveren. Zo zijn er bloemen die mannelijke vliegen aantrekken met feromonen in hun geur en tekeningen op hun blaadjes die op een vrouwelijke vlieg lijken. De paarinstincten van de vlieg worden door deze seksuele mimicry zo effectief gekaapt, dat hij ejaculeert op de bloem, terwijl hij zichzelf intussen vollaadt met stuifmeel. Dit is een vorm van 'insectenporno' in actie. Biologen noemen zo'n verschijnsel een 'supernormale prikkel'; die prikkel is supernormaal omdat het dier waarop de prikkel gericht is, deze aantrekkelijker vindt dan het origineel. Zulke prikkels bieden een overdreven versie van belangrijke signalen uit de omgeving zoals patronen en tekeningen, en weten zo een instinct een ander functie te geven dan waarvoor het was bedoeld. Maar net als mensen zijn niet alle insecten even vatbaar voor bepaalde prikkels, en sommige soorten bijen spelen op veilig, en keren alleen terug naar bloemen die kleine hoeveelheden nectar bieden, waar je echter wel op kunt rekenen. "
― Sue Stuart-Smith , The Well-Gardened Mind: The Restorative Power of Nature
8
" Pensando en cómo podría terminar su vida, Montaigne esperaba que fuera en su huerto: «Quiero [...] que la muerte me encuentre plantando mis coles, pero despreocupado de ella, y aún más de mi jardín imperfecto».[2] Comprendía que vivir es siempre un proceso, que nada es fijo, por mucho que deseemos que lo sea, y que, por larga o corta que sea nuestra vida, ninguno de nosotros puede completar todo lo que ha planeado o esperado. Sin embargo, así como el huerto de coles de Montaigne simboliza la vida inacabada, también evoca la continuidad de la vida, ya que es como si, al quedar interrumpidos a media frase, nuestras palabras y pensamientos pudiesen perdurar en las coles reales o metafóricas que hemos plantado. "
― Sue Stuart-Smith , The Well-Gardened Mind: The Restorative Power of Nature