Home > Author > Erwin Mortier

Erwin Mortier QUOTES

Erwin Mortier QUOTES

1 " Als de wind van de geschiedenis opsteekt kan een mens er zijn pet naar draaien in de hoop gespaard te blijven of wie weet een slaatje te slaan uit het toeval. Hij kan tegen de storm in proberen te lopen of zich een schuilplaats zoeken. Wie uiteindelijk overeind blijft en wie onder de wielen van de Moloch verpletterd wordt weet niemand, zelfs de goede God niet. We zijn muizen die in het looprad van het noodlot trappelen en we kunnen het tempo aan of niet. Geen sonnet heeft ooit de koers van de geschiedenis verlegd. De wereld is de wereld. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

2 " We dragen allemaal al onze leeftijden met ons mee, van bij het begin. Ze slapen in ons binnenste en of ze zich ooit zullen ontpoppen of gedoemd blijken als ongeboren kinderen met ons weefsel te vergaan, weet niemand. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

3 " (...) het sjaaltje dat de gemankeerde non in haar verried, net als haar buik, de buik van een maagd op het paneel van Memlinc; appelvormig, opbollend, alsof haar huid, haar vliezen, haar darmen geen baarmoeder omhulden maar een gebalde vuist. "

― Erwin Mortier

4 " Ik heb altijd gehuiverd voor de daad van het beginnen. Voor het eerste woord, de eerste aanraking. De onrust wanneer zich de eerste zin moet vormen, en na de eerste de tweede. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

5 " Het leven is simpel. Het is de vaat doen. Een mens maakt borden vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, maakt ze vuil, wast ze schoon, wrijft ze droog, bergt ze weg en haalt ze weer uit de kast, en op een dag valt de hele stapel uit je handen. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

6 " Het spreekwoord luidt: een Vlaming wordt geboren met een baksteen in de maag. Ik voeg daar altijd aan toe: en met een gazon in zijn hoofd. De millimetrering van de geest is schrikbarend. Alles wat boven het niveau van de doorsnee haag dreigt uit te steken, dat moet genivelleerd worden. In Vlaanderen is het een compliment als men van je zegt dat je een makkelijke jongen bent. Of een propere jongen. Dat betekent dan waarschijnlijk dat je niet op het tapijt plast en de wilskracht hebt van een dweil. Je mag vooral de scherpe kantjes van je persoonlijkheid niet laten zien, dan ben je meteen een moeilijke jongen of een arrogante klootzak. Het is allemaal heel parochiaal. Soms wordt het gedoogd. Als schrijvers wel zeggen waar het op staat, wordt direct gezegd: ‘Ah ja, da’s een kunstenaar.’ En daarmee is het meteen geneutraliseerd. "

― Erwin Mortier

7 " Een mens zal nooit meer zijn dan een kladversie van zichzelf, een grove schets op een vel papier dat elk ogenblik verfrommeld kan worden. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

8 " Ik hoorde niet de tijd, de grote dode tijd door zijn zinnen ruisen – zijn Loire-zinnen, zijn Mississippi-zinnen, zijn grammaticale Congostromen en syntactische Nijldelta’s, zwanger van bezinksel. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

9 " Vecht het?' lach je met de ogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...'
Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn. "

― Erwin Mortier , Alle dagen samen

10 " Vooral 's zomers, wanneer het heet is en er weer onweer dreigt, wanneer de lucht haast te drinken valt en Lize Marke in een wolk van vlokken zingt:, 'Ik wil geen chocola, ik wil een man,' bemiddelen de geesten tussen hemel en aarde. "

― Erwin Mortier , Alle dagen samen

11 " Ze hield van uitroeptekens en ze sprak ze hoorbaar uit. Ze stonden aan het einde van haar zinnen als een poortwachter met een vlammend zwaard: tot hier en niet verder. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

12 " Ik voelde me vernederd door het rücksichtslose pragmatisme van het leven, dat ons in onze jeugd op handen draagt, maar ons op een dag als een stuk speelgoed waar de glans vanaf is laat vallen. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

13 " Op de belangrijkste vragen geeft de mens uiteindelijk met zijn hele leven antwoord. Het maakt niet uit wat hij tussendoor zegt, welke woorden en argumenten hij aanvoert om zich te verdedigen. Aan het eind, als alles voorbij is, geeft hij met de feiten van zijn leven antwoord op de vragen die de wereld zo hardnekkig aan hem blijft stellen. Die vragen luiden: Wie ben jij? Wat wilde je echt? Waartoe was je werkelijk in staat? Waaraan was je trouw en ontrouw? Waarvoor of voor wie was je moedig genoeg of te laf? Dat zijn de vragen. En een mens geeft antwoord naar beste kunnen, eerlijk of leugenachtig; maar dat is niet zo belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat hij uiteindelijk met zijn hele leven antwoordt. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

14 " We lijken op pubers, toen we driftig rondhingen in de leemte tussen ons intiemste beeld en het beeld dat van ons verwacht werd. "

― Erwin Mortier , Gestameld liedboek: Moedergetijden

15 " en ik (...) op de blauwstenen plaveien de hagedissen even schichtig hoorde wegschieten als een naam of een jaartal waar je net niet op kunt komen "

― Erwin Mortier , Godenslaap

16 " Het leven is niet te verdragen, tenzij in de wetenschap dat we berusten in alles wat we voor onszelf en de wereld betekenen. We moeten erin berusten dat we zus of zo zijn, en wanneer we dat doen, moeten we weten dat we daarvoor van het leven geen compliment zullen krijgen, dat er geen medaille op onze borst gespeld zal worden als wij weten en verdragen dat we ijdel en egoïstisch zijn, of kaal en dik - nee, we moeten weten dat we nergens een beloning of lof voor krijgen. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

17 " Vecht het?' lach je met de dogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...'
Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn. "

― Erwin Mortier , Alle dagen samen

18 " (...) een imposante dame (...) en een zwijgzame, magere man, die zich tot haar leek te verhouden als een vlaggenmast tot de vlag (...) "

― Erwin Mortier , Godenslaap

19 " (...) de lange lange processies van populieren, de stammen en kruinen schuin met de wind meegevend als een optocht van blinden die blinden leiden, en de verlegen dorpen die tegen de kerktorens aan kropen als biggen die tepels van hun moeder zoeken. "

― Erwin Mortier , Godenslaap

20 " En toch 'is' hij er nog, in mij, als een soort van gaswolk, een constellatie van beelden, indrukken, geluiden, geuren en door anderen overgeleverde verhalen. De tijd bindt ons niet samen in vergetelheid, maar ontrafelt ons tot herinneringen.

Uit de wolk die mijn moeder wordt en die ze uiteindelijk nu al is zullen af en toe onverwacht scherven van beelden wegschieten, ongehoord scherp - hoe ze lachte, het gebaar waarmee ze een haarlok achter haar oren schikte... En dan zullen we zeggen: Ja, zo was ze. "

― Erwin Mortier