" Küçücük bir ayım vardı anne hatırlıyor musun? Sen almıştın, avuç içi kadardı, boynunda bir trampet asılı, yumuk ellerinde küçücük tokmaklar... Çalışınca nasıl heyecanlı çabuk çabuk vururdu trampetine, pıtı, pıtı, pıtı büyük iş yapıyormuş gibi sevinçle... Sonra, pili zayıfladıkça daha yavaş vururdu pı-tı, pı-tı, küsmüş gibi, ama inanarak yine de, sonra tek, eksik bir pıt'la ölürdü. Nasıl kahramanca, nasıl üzgün ölürdü... Sonra yeni bir pil taksan, yine aynı heyecanla başlardı, pıtı, pıtı, pıtı büyük bir şey yapıyormuş gibi umutlu. Yapabildiği tek şeydi pıtı, pıtı, pıtı nasıl hep aynı sevinçle pıtı, pıtı... Ben de öyleyim şimdi. Bir can daha verseler, bir sevinç, pıtı, pıtı, pıtı... Sonra yavaş yavaş, pı-tı, pı-tı ve içimde kocaman, eksik, bir pıt daha ağrısı.. "

― Günhan Kuşkanat , Kıyısız Gemiler