" Hermione uzanıp yanağına dokundu, kederle gülümsüyordu. “Gördüğüm en mutsuz gelinsin.” Lucy gözlerini kapadı. “Mutsuz değilim. Ben sadece şey hissediyorum...” Ama ne hissettiğini bilmiyordu. Ne hissetmesi gerekiyordu ki?Kimse bunun için eğitmemişti onu.Bütün eğitimi boyunca; dadısı,mürebbiyesi ve Bayan Moss’un Okulu’nda geçirdiği üç yıl boyunca kimse ona bunun dersini vermemişti. Neden kimse bunun dikiş nakıştan ve yerel danslardan daha önemli olduğunu fark etmemişti? “Ben...” Artık anlamıştı. “Ben veda ediyormuş gibi hissediyorum.” Hermione hayretle gözlerini kırpıştırdı. “Kime?” Kendime... "