" İhmal edilmiş çocukluğun
Epeski bir yoksulluğun
Yamalarını yüzünde taşırdı
Kimse öpmezdi Kimse
Yüzünün titrek sesini dinlemezdi
İçime dokunan bir halin vardı
Yalnızlığını kazısam Altından
Vahşi bir puhu kuşu çıkardı.
Hayata benzeyen bir yanın vardı
Puslu bir güne saklanan Karanlık
bir suskunluğunu ikiye ayıran
bir tabelaydı Frankfurttaydı
seni sevişim bir Laternaydı
Hep aynı şarkıyı çalardı. "
― Didem Madak , Pulbiber Mahallesi