" Efendim merhametliydi, ama bu herkesin ondan korkmasına engel değildi. Kendisinden önceki padişahlar gibi, tahta çıkar çıkmaz hanedanın erkek üyelerini boğdurtmamıştı o. Merhametli yüreği böyle bir zulmü kaldıramayacak kadar yüceydi. Elini akraba kanına bulamadı.

Bunun yerine, nizam-ı alem için, onların gönül gözlerini açmakla yetindi.

Bir gün saltanatla kan bağı olan herkes bir araya toplandı ve birer birer gözlerine mil çekildi. Kundaktaki bebekler bile kızgın şişlerle kör edildi. Böylece dünya gözleri kapanırken, gönül gözleri açılmış oldu.

Efendimin merhameti sonsuzdu. "

― Zülfü Livaneli , Engereğin Gözü