QUOTE : Όσο περισσότερο με κοίταζε με τα πράσινα μάτια της, τόσο καλύτερα έβλεπα μέσα μου. Μου φαινόταν ακόμα σαν ν'απομακρυνόμουν από τον ίδιο τον εαυτό μου. Ήταν απλό: ένα κορίτσι με καστανά μαλλιά, δεν έχει κλείσει καλά καλά τα δεκαεννιά, κάθεται αυτό το βράδυ σ'έναν πάγκο του café της πλατείας Μπλανς. Είσαι ένα και εξήντα, και φοράς ένα ζαχαρί πουλόβερ, μάλλινο, με πλεξίδες. Θα μείνεις λίγο ακόμα εκεί, και μετά, θα τελειώσει. Είσαι εκεί γιατί ήθελες να ανατρέξεις για μια τελευταία φορά τα χρόνια που πέρασαν, μήπως και καταλάβεις. Γιατί εδώ, κάτω από το φως του ηλεκτρικού, στην Πλατεία Μπλανς, εδώ άρχισαν όλα. Ήρθες για μια τελευταία φορά στη Γενέτειρά σου, στην αφετηρία, για να μάθεις αν μπορούσες να πάρεις διαφορετικό δρόμο από αυτόν που πήρες, κι αν τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά.