" Uji që pikonte nga çatia, bënte një vrimë në rërën e oborrit. Dëgjohej: "pikë-pikë", e pastaj prapë "pikë" mbi një gjysmë flete dafine që e bënte të rrotullohej e të kërcente duke e shtyrë në të çarat e tullave. Sa kishte kaluar stuhia dhe tani, herë pas here, flladi tundte degët e shegës, duke bërë që prej tyre të hidhte mbi tokë një shi të dendur me ca pika të ndritshme që pastaj veniteshin. Pulat, të ngrysura dhe si të përgjumura, shkundnin herë pas here krahët dhe vinin vërdallë nëpër oborr, duke çukitur me nxitim për të kapur krimbat që kishte nxjerrë shiu nga toka. Me t'u çarë retë, dielli ndriçonte gurët, ylberizonte me të gjitha ngjyrat, pinte ujin e tokës, argëtohej me ajrin duke u dhënë shkëlqim gjetheve me të cilat luante ajri.
- Ç'bën aq shumë në nevojtore, djalosh?
- Asgjë, mama.
- Po ndenje shumë aty, ka për të dalë ndonjë gjarpër e do të të kafshojë.
- Po, mama.
< <>
<>
- Të thashë që të dalësh nga banja, djalosh.
- Mirë, mama, ja erdha.
<>
Ngriti sytë dhe pa të ëmën te dera.
- Pse vonohesh kaq shumë? Ç'bën aty?
- Po mendohem.
- Pse këtu e gjete të mendohesh? Nuk të bën mirë të rrish kaq shumë në banjë. Veç kësaj, duhet të merresh me diçka. Pse nuk shkon te jot nunël për të shkoqur misër?
- Mirë, mama. Ja, po shkoj.
* "

― Juan Rulfo , Pedro Páramo