" ลมเริ่มพัด เหล่าใบไม้สีทองลอยวืดพลิ้วไปกลางอากาศมาร์โควัลโดยังคิดว่ามีต้นไม้ใบเขียวดกอยู่ข้างหลังตน แต่แล้วฉับพลัน เขาคงจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังตากลมอย่างไร้สิ่งกำบัง จึงเหลียวหลังไปดู ไม่มีต้นไม้อยู่แล้ว มีแต่แท่งไม้เล็ก ๆ กับก้านโกร๋น ๆ แตกออกเป็นวง และใบสุดท้ายเหลืองอยู่บนยอด ส่วนอื่นที่เหลือดูมีสีดำในแสงสีรุ้ง คนบนทางเท้ากับอาคารบ้านเรือนส่วนหน้าดูเหมือนเป็นปีก และกลางอากาศเหนือสีดำนั้นก็มีหมู่ใบสีทองแวววาวนับร้อยลอยวน และมีมือสีแดงสีชมพูอีกนับร้อยชูขึ้นจากเงาเพื่อจะคว้ามัน และสายลมก็พัดใบไม้สีทองไปยังสายรุ้งที่ปลายถนนพร้อมกับมือและเสียงร้อง และแล้วใบสุดท้ายก็หลุดออกไปด้วย จากสีเหลืองแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม แดง ม่วง คราม เขียว และเหลืองอีกครั้ง ก่อนจะหายลับไป "

― Italo Calvino , Marcovaldo