" Nata po zhdukej; yjtë po shuheshin; ishte ora e flladit mëngjesor. Hëna, gjithnjë në zbritje, po bëhej gati të zhytej në det, tërë sipërfaqes të së cilit po i jepte ngjyrën e sedefit.
…
Dhe ja, qielli mori një ngjyrë trandafili, një trandafili të çelët e të gëzuar, të ëmbël, të mrekullueshme. Ajo vështronte e habitur tani si përpara një ngjarjeje të jashtëzakonshme, atë ag të shkëlqyeshëm të ditës, duke thënë me vete: a ishte e mundur që mbi këtë tokë, ku shpërthenin të tilla agime, të mos kishte as gëzim, as lumturi.


Gi Dë Mopasan (“Një jetë”, përkthyer nga Enver Fico, Tiranë 1994) "

― Guy de Maupassant