" Ήταν νωρίς το πρωί, οι δρόμοι καθαροί και άδειοι, πήγαινα στο σταθμό. Καθώς σύγκρινα την ώρα του ρολογιού μου με την ώρα του ρολογιού ενός καμπαναριού, είδα πως ήταν πολύ πιο αργά απ' όσο πίστευα, έπρεπε να βιαστώ πολύ, ο τρόμος απ' αυτή την ανακάλυψη με έκανε να μην είμαι σίγουρος για το δρόμο, δεν γνώριζα ακόμα πολύ καλά αυτή την πόλη, ευτυχώς που εκεί κοντά ήταν ένας πολισμάνος, έτρεξα προς το μέρος του και τον ρώτησα χωρίς ανάσα για το δρόμο.
Χαμογέλασε και είπε: «Από μένα περιμένεις να μάθεις το δρόμο;» «Ναι», του απάντησα, «αφού δεν μπορώ να τον βρω μόνος μου». «Παραιτήσου, παραιτήσου», μου είπε, και μ' ένα μεγάλο άλμα μου γύρισε την πλάτη, όπως οι άνθρωποι που θέλουν νάναι μόνοι με το γέλιο τους. "

― Franz Kafka