" Τωρα στεκομουν μπροστα στον Ντιμιτρι, ξανα κοιταζοντας εκεινα τα σκουροχρωμα ματια, τα ματια που αγαπουσα τοσο πολυ. Ακουμπησα τα χερια μου στο στηθος του, νιωθοντας την καρδια του να χτυπαει δυνατα και σταθερα -ισως λιγακι γρηγορα. Στα ακροδαχτυλα μου απλωθηκε θερμη. Απλωσε τα χερια και επιασε τους καρπους μου, αλλα δεν με απωθησε. Οι γραμμες εκεινου του υπεροχου προσωπου εδειχναν τραβηγμενες καθως εδινε μια εσωτερικη μαχη, αλλα τωρα που ηξερα -τωρα που ηξερα με σιγουρια- μπορουσα να διακρινω την αγαπη του για μενα. Η αγαπη συνδεοταν με τον ποθο. Ηταν φως φαναρι.
Η ανασα του σταματησε οταν ειπα σ'αγαπω και διεκρινα την διαμαχη για αυτοελεγχο να μετατρεπεται σε κανονικο πολεμο. Τα δαχτυλα του γυρω απο το χερι μου σφιχτηκαν ελαφρα, σαν να ηταν πραγματικα ετοιμος να με απωθησει αυτη τη φορα. Δεν το εκανε.
Αγνοησα την επιθυμια του. Αν ηθελε να φυγει, ηταν ελευθερος. Απλωσα τα δαχτυλα αγγιζοντας περισσοτερο το στηθος του, ρουφωντας την αισθηση της θερμης επαφης που μου ειχε λειψει τοσον καιρο.
Εριξα πισω το κεφαλι για να δω καθαρα το προσωπο του. Τοσα και τοσα συναισθηματα, τετοια συγκρουση, καθως προσπαθουσε να αποφασισει το σωστο απο το λαθος. Καθως πιεζομουν επανω του ενιωθα...συμπληρωμενη. Η Σονια ειπε οτι κανενα ζευγαρι δεν μπορει να μοιραστει την ιδια αυρα ή την ιδια ψυχη, ομως οι ψυχες και οι αυρες μας δεν ηταν φτιαγμενες για να ειναι χωρια. Ταιριαζαν σαν δυο κομματια παζλ, δυο ανθρωποι που αποτελουν κατι μεγαλυτερο απο τους εαυτους τους. "

― Richelle Mead