" Τα σκουρα ματια του με κοιτουσαν - με κοιτουσαν πραγματικα, για πρωτη φορα απο τοτε που μπηκε στο δωματιο. Στην εκφραση του επικρατουσαν αναμεικτα συναισθηματα, που δεν καταλαβαινα. Μπορουσα να διακρινω τα συναισθηματα, οχι ομως αυτο που τα προκαλουσε. Δεος. Θαυμασμο. Θλιψη. Μεταμελεια.
<<Τι;>> ρωτησα αβολα. <<Γιατι με κοιταζεις ετσι;>>
Κουνησε το κεφαλι με πικραμενο τωρα χαμογελο. <<Γιατι μερικες φορες, ενας ανθρωπος μπορει να κολλησει τοσο πολυ στις λεπτομερειες, που χανει το συνολο. Δεν ειναι μονο το φορεμα ή τα μαλλια. Εισαι εσυ. Εισαι ομορφη. Τοσο ομορφη, που ποναω>>. "

― Richelle Mead