" <<Ροουζ>> ειπε ο Ντιμιτρι. Προφερε το ονομα μου με τετοια ισχυ, με τοσο συναισθημα...Ειχε απολυτη πιστη σ'εμενα, στις δυναμεις και στη καλοσυνη μου. Και ειχε τετοια δυναμη μεσα του. Δεν φοβοταν να τη μοιραστει μαζι μου αν τη χρειαζομουν. Μεταξυ μας υπηρχε μονο αγαπη. Κανεις μας δεν ηταν τελειος, αλλα δεν ειχε σημασια.
Το χερι του ακουμπησε την ακρη του προσωπου μου. Ενιωσα απαλα τα δαχτυλα του στο μαγουλο μου. <<Ροουζ>> αναστεναξε. <<Εισαι καλα;>>
Καταπια κι αλλα δακρυα. <<Ν...νομιζω πως ναι. Τουλαχιστον για την ωρα>>.
<<Παει. Τελειωσε>> ειπε. Με ακουμπουσε ακομη. Εβγαζε στοργικα τα μαλλια μου απο το προσωπο μου. <<Τελος. Ολα ειναι μια χαρα>>.
Εγνεψα οχι. <<Κανεις λαθος...>> [...]
<<Οχι>> με διεκοψε απαλα ο Ντιμιτρι. Εφερε το προσωπο του πιο κοντα στο δικο μου. Τα μετωπα μας σχεδον ακουμπουσαν το ενα το αλλο. <<Δεν προκειται να σου συμβει. Εσυ εισαι δυνατη. Θα το αντιμετωπισεις οπως και αυτη τη φορα>>.
<<Μα τωρα το αντιμετωπισα γιατι βρεθηκες εσυ μπροστα μου>>. Με αγκαλιασε. Το προσωπο μου βυθιστηκε στο στηθος του. <<Δεν θα μπορεσω μονη μου>> ψιθυρισα.
<<Θα μπορεσεις>> ειπε. Η φωνη του ετρεμε. <<Εισαι δυνατη...πολυ δυνατη...Γι'αυτο και σ'αγαπω τοσο>>.
Ο Ντιμιτρι απομακρυνθηκε για να μπορεσει να με κοιταξει στα ματια. Εκλεισε το προσωπο μου στις χουφτες του. <<Δεν εισαι και δεν θα γινεις>> μου ειπε. <<Δεν θα σ'αφησω εγω, οτι και να γινει δεν προκειται να σ'αφησω>>. "

― Richelle Mead