" Με την ιδια ταχυτητα, ο Ντιμιτρι εσκυψε απο πανω μου βαζοντας τα χερια του κατω απο το σωμα μου. Με κρατησε οπως τοτε που ειχα χτυπησει τον αστραγαλο μου.
<<Γεια σου συντροφε>> μουρμουρισα με φωνη που εμοιαζε κοιμισμενη. <<Δικιο ειχες για τα Στριγκόι>>. Ξαφνικα τα παντα γυρω μου αρχισαν να σκοτεινιαζουν και τα βλεφαρα μου βαρυναν.
<<Ροζα, Ροζα. Ανοιξε τα ματια σου>> ηταν η πρωτη φορα που τον ακουγα ετσι αγχωμενο, στα ορια της τρελας. <<Μην αποκοιμηθεις. Οχι ακομη>>.
Τον κοιταξα με μισοκλειστα ματια. Εκεινος με κουβαλησε εξω απο το κτιριο και κατευθυνθηκε προς τη κλινικη. <<Ελεγε αληθεια; Πες μου>>.
<<Ποιος;>>
<<Ο Βικτωρ...ειπε οτι δεν θα επιανε το ξορκι στο μενταγιον αν...>>
Αρχισα και παλι να χανω την επαφη και να βυθιζομαι στα σκοταδια του μυαλου μου, αλλα ο Ντιμιτρι με αναγκαζε να γυρισω στη πραγματικοτητα.
<<Τι εννοεις;>>
<<Ο Βικτωρ μου ειπε οτι με ηθελες...οτι σου αρεσα κι οτι μονο ετσι θα επιανε το ξορκι>>.
Τα λογια του εβγαιναν πνιχτα. <<Ναι, Ροζα. Πραγματι σε ηθελα. Κι ακομα σε θελω. Μακαρι...μακαρι να ημασταν μαζι>>.
<<Τοτε γιατι μου ειπες ψεματα;>>
Φτασαμε στη κλινικη και καταφερε να ανοιξει τη πορτα κρατωντας με στα χερια του. Μολις μπηκαμε αρχισε να φωναζει για βοηθεια.
<<Γιατι μου ειπες ψεματα;>> μουρμουρισα ξανα.
Ακουγα φωνες και βηματα να πλησιαζουν κατα τη μερια μας.
<<Γιατι δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι>>.
<<Λογω της διαφορας ηλικιας;>> τον ρωτησα. <<Ή μηπως επειδη εισαι ο εκπαιδευτης μου;>>
Σκουπισε απαλα με την ακρη του δαχτυλου του ενα δακρυ που κυλησε στο μαγουλο μου. <<Και γι'αυτο>> ειπε <<αλλα επισης επειδη...ξερεις οτι κι δυο μας θα ειμαστε φυλακες της Λιζα καποτε. Πρεπει να μπορω να την προστατευσω με καθε κοστος. Αν της επιτεθει ενα Στριγκόι, θα πρεπει να μπω αναμεσα σ'αυτην και σ'εκεινα>>.
<<Το ξερω αυτο. Φυσικα και θα το κανεις>>. Οι μαυρες σπιθες χορευαν ξανα μπροστα στα ματια μου. Ειχα αρχισεινα σβηνω.
<<Οχι. Αν αφεθω να σ'ερωτευτω, δεν θα το κανω. Θα προσπαθησω να προστατευσω εσενα>>. "

― Richelle Mead