" Γυρισα και ειδα το προσωπο του Ντιμιτρι. Ηταν ζωντανος. Ξαφνικα ολος ο φοβος μου, που τον κρατουσα μαζεμενο, ξεχειλισε και χυθηκε σ'ολο μου το κορμι. Ηθελα να ορμησω πανω του και να τον αγκαλιασω οσο πιο σφιχτα μπορουσα. Ηταν ζωντανος. Χτυπημενος και ματωμενος, αλλα ζωντανος.
Το βλεμμα του καρφωθηκε για λιγο στο δικο μου, και ο νους μου ταξεδεψε στα οσα ειχαν συμβει στο φυλακιο. Ενιωθα λες και ειχε περασει ενας αιωνας, αλλα μια ματια και μονο αρκουσε για να μου δειξει ολη την αγαπη και την ανησυχια, μαζι και την ανακουφιση του. Κι εκεινος ειχε ανησυχησει για μενα. "

― Richelle Mead