" Herkes, tüm insanlar beni el üstünde tuttu, herkes bana karşı çok iyi davrandı, bir tek sen, sadece sen beni unuttun, sadece sen, yalnız sen beni hiç tanımadın.
Çocuğum öldü, çocuğumuz — artık dünyada senden başka sevecek kimsem kalmadı. Ama sen benim için kimsin, beni hiç, hiç tanımayan, suyun yanından geçer gibi yanımdan geçip giden, taşa basar gibi üstüme basıp geçen, daima giden ve gitmeye de devam eden ve beni sonsuz bir bekleyişe terk eden sen? Bir zamanlar seni yanımda tutabileceğimi sandım, daima kaçıp giden seni çocuğumuzda tutabilirim sandım. Ama o, ne de olsa senin çocuğundu; bir gecede acımasız bir şekilde benden ayrıldı, bir yolculuğa çıktı, beni unuttu ve bir daha hiç dönmeyecek. Yine yalnızım, eskiden olduğundan daha yalnız, hiçbir şeyim yok, senden kalan da bir şey yok — artık çocuğun yok, tek bir söz, tek bir satır, tek bir hatıra yok ve karşında biri adımı ansa, kulağına yabancı bir şey gibi gelir, bir şey ifade etmez. Senin için ölü olduktan sonra neden seve seve ölmeyeyim ki, sen benden gittikten sonra neden ben de daha ileriye gitmeyeyim ki? "

― Stefan Zweig