" Hafif bir rüzgar dökülen çiçek yapraklarını sürükleyip sokak boyunca çabucak soluveren bir kenar oluşturuyor. Kimse bana bir şey yapmadığı halde kendimi suiistimal edilmiş hissediyorum. Kimse beni suiistimal etmediğine göre her zaman suiistimal edildiğimi ve bu nedenle de en son suiistimal edildiğim olayların farkına varmadığımı düşünüyorum. Bir saniye sonra firmanın ajanı olarak fena halde suiistimal edildiğimi anlıyorum. Bir müddet Eigendorff'un verdiği takip etme görevini reddedebilir miydim, diye düşünüyorum. İş sözleşmemde günün birinde ajan olarak iş arkadaşlarımın peşine düşeceğime dair bir düzenleme yok. Ancak yine de şunu diyemezdim: "Bay Eigendorff bu kadarı fazla." İlişkilerde gittikçe artan bu esarete bağlılık deniyor. Anlaşmazlıklarını çözemeyen insanlar, anlaşmazlıklarını yüzleşilmemiş bir tür metafizik çaresizlik olarak omuzlarında taşırlar. Birkaç saniyede söz konusu çaresiz insanlardan olduğumun ayırımına varıyorum. Artık çaresiz insan olarak yaşamaya başlıyorum. Hafiften bir iç zafiyet hissediyor ve iç çekiyorum. Aynı anda da hiç olmazsa (hala) düşünebildiğime seviniyorum. "

― Wilhelm Genazino , Mutsuzluk Zamanlarında Mutluluk