" La cathédrale engloutie
Debussy
Echo's ontwaken donker en gedempt
als klokgelui uit lang verzonken steden.
Uit diepten, raadselig en onbestemd,
doemen de schimmen op van het verleden.
De dromen die ik nooit ten einde droomde,
en de contouren van een oud verhaal
voegden zich samen tot een cathedraal
die langzaam oprijst uit het overstroomde
gebied Vergetelheid, omschenen door
het bleke licht van de herinnering,
een liefelijke, bovenaardse gloor:
de glimlach van wat eens verloren ging...
O Tijd, meedogenloze metronoom!
Terwijl de laatste tonen traag weerklinken,
zie ik het beeld dat oprees als een droom,
opnieuw en onherroepelijk verzinken. "
― Hanny Michaelis , Verzamelde Gedichten