" Aya hele” dedi Ali. Hidayet’in oğlu baktı.
“Ne var ayda?”
“Allahımız…”
“Tövbe, estağfurullah,” dedi Hidayet’in oğlu.
“Niye?”
“Allahımız ne arasın ayda?”
“Niye?”
“Niyesi var mı lan? Allahımız kaşmer mi?”
“Kaşmer ne ki?”
“Soytarı…”
“Allahımız mı?”
“Tövbe estağfurullah…”
“Allahımızı karıştırma arkadaş, bak ana avrat dümdüz giderim!”
“Karıştıran sensin!”
“Dümdüz giderim dedim, giderim. Karıştırma Allahımızı. Allahımız gibisi var mı?”
“Allahımız gibi kimse olamaz!”
Küçük ağayı hatırlayan Ali, “Tabancası var mı Allahımızın?” diye sordu.
“Olmadığına ne bakıyorsun?”
“İstese olur değil mi?”
“Bak hele bak…”
“Allahımıza kurban oluyum… Sen?”
“Ben de, abooo…”
“Allahımız istese Fatma’yı birde bulabilir değil mi?”
“Birde.”
“Bulsa, ah bir bulsa…”
“Ne verirdin Allahımıza?”
“Allahımız ne yapsın bendeki öteberiyi? Onun hazineleri var Kafdağı’nın ardında. Allahımız bu… "

― Orhan Kemal , Bereketli Topraklar Üzerinde