" Problem dewastacji środowiska przyciągał uwagę greckich władców
już na początku VI w. p. n. e. Prawodawca Solon proponował wprowadzenie zakazu uprawiania ziemi na stromych stokach, aby zapobiec erozji; Pizystrat wprowadził premię dla rolników, którzy sadzili drzewa oliwne, wyrównując w ten sposób straty spowodowane wyrębem lasów i nadmiernym wypasem. Dwieście lat później Platon pisał o spustoszeniu, jakiego dokonano na ziemiach Attyki: l jak można to wnosić z [wyglądu] małych wysp, nasza pozostała ziemia przedstawiała się w porównaniu z dawną jak kości chorego człowieka: po odpłynięciu z niej tego, to było tłuste i mięknienie pozostało teraz w tej okolicy nic więcej jak tylko
szkielet. (. . . ) Góry bowiem, gdzie dzisiaj tylko pszczoły znajdują
pożywienie, jeszcze do niedawna dawały drzewa. (...) ziemia dawała niezmiernie dużo paszy dla trzód. Woda, zsyłana co rok przez Zeusa, nie płynęła
na próżno (...). Wszędzie płynęły obfite fale źródeł i rzek. Co do
istniejących dawniej źródeł, to jeszcze do dzisiaj zachowane poświęcone im
świątynie są świadectwem, że to, co powiedzieliśmy na ten temat, jest
prawdziwe'. "

― Norman Davies , Europe: A History