" Öyle ya; kıtlık olmasaydı, Yusuf'u kuyuya atıp unutan kardeşleri ne Mısır'a varacaklardı ne kötülük ettikleri Yusuf'u kendilerine iyilik ederken bulacaklardı. Kıtlık, kardeşleri hem Yusuf'un yitik yüzüyle hem nefislerinin kötülüğü isteyen yüzüyle yüzleştirmişti.

Kıtlık olmasaydı, biz de kardeşleri olarak, kötülüğe iyilikle karşılık verenlerden biri olarak bulamayacaktık Yusuf'u. Kıtlık, kötülüğe iyilikle karşılık vermenin kötülüğe kötülük yapmak olduğunu öğretti bize.

Kriz olmasaydı, Yusuf'a tuzak kuran kardeşlerinin ayakları Mısır'da hazırlanmış tanelerinin tuzağına dolanmayacaktı, istiğfar ve af dileme yolları hep kapalı kalacaktı. Kriz, bizi "tuzak kuranların en hayırlısı" Rabb-i Rahîmimizle tanıştırdı.

Kriz olmasaydı, Yusuf'u sözüm ona "kurda kaptıran" kardeşlerinin ne Yusuf'a "Şüphe yok, Allah seni bize üstün kıldı..." dedirten pişmanlığını, ne Yusuf'un kardeşlerine "Bugün size kınama yok..." deme âlicenaplığını zamanın perdesinde seyredebilecektik. Kriz, bizi af dilemek ve affetmek gibi zorlu yokuşlarda yeniden sınadı.

Kriz olmasaydı, ne Yusuf'un zinadan kaçıp zindana razı oluşu -Züleyha'nın itirafıyla- açığa çıkacaktı, ne de Yusuf'un gömleği kardeşleriyle babasına gidip Yakub'un (as) gözleri açılacaktı. Kriz, hem iftira perdesini yırttı, hem umut penceresini açtı. "

― Senai Demirci , Canla Bağışla