" Slika ima svoj original, skulptura ga ima, knjiga ga pogotovo ima. Tvorevine te, dakle, imaju svoje jedinstveno i večno biće, svoj ostvareni jedini oblik, koji je za svakog i za sva vremena jedan te isti. A u muzici? Svako svira ili peva ono što je umetnik stvarao. Zvuk, akordi, harmonija ne mogu, dakle, biti originalni. Ne postoje jedared rođeni, jedni i jedini. Hartija, partitura, tek ne može značiti sve. To je materijal, bez cele snage i duše, koji je nesrećni muzičar ostavio da ma ko pokuša nazidati i stvoriti njegovo delo. Muzičko delo je, dakle, samo za života umetnikovog stvarno ono samo, originalno i živo. A zatim umire za sve večnosti. Sve što se posle izvodi, to je možda samo kostim uzvišenog jednog mrtvaca. To je možda sve samo gruba larma kroz jednu, prašinom zasutu, tišinu, koja ne može više propevati. Sa svakim umuklim pevačem, sa svakim mrtvim sviračem ostaju možda u svetu muzike takve čudne tišine, koje su grobovi tonskih boja i duša... "

― Isidora Sekulić , Đakon Bogorodičine crkve