" – Kalbimiz mi? kalbimiz mi? Adrian... Ağlayalım ona! Durmadan çarpan bu bir avuç ete ağlayalım. Kendinde ebediyeti taşıtan, hiç şüphesiz daha bir iğne başından büyük değilken ebedi hareketin damgasını yiyen; büyüyen ve çarpan; yaratılışı anından ölümüne kadar, heyecanlanan, sevinen, azap çeken ve durmadan çarpan bu şalgam, bu şişkin yerelması. Hadi canım!.. Bu biçare hayduda karşı adi olalım. Oldukça kötülük eder, doğru, ama bunu cömertliğinden yapar. Ah! İşte hatıralar, hey gidi hatıralar!.. Neyse... Bu korkunç geçmiş yıllarla bir dakika daha yaşayalım. "

― Panait Istrati , Angel Dayı