QUOTE : خوشبختی؛ آرمان‌شهری که درگاهِ بلندش را بسته‌اند...!<br />کاخی سراسر شکوه و مقتدر را تصور کنید که ابرها برای رسیدن به آن، به سجده می‌افتند! و عقاب‌ها از دیدارش مست می‌شوند...<br />این صحنه‌ها همان تصور ما نسبت به لحظه‌ای احساس خوشبختی‌ست، لحظه‌ای که باید خورشید و ماه و فلک دست به دست هم دهند تا شاید خوشبختی را چشیدیم!<br />حالا قدم به قدم باهم به نزدیکی این کاخ برویم، بعد از سومین گام می‌بینیم سرابی بیش نبوده و کاخ‌ِ خوشبختی‌ها، درواقع همان خاکِ زیر پای‌مان بوده است...!<br />باورکنیم، خوشبختی حس گمشده‌ای نیست؛<br />شاید خوشبختی، غرق شدن درچشمان کسی باشد...<br />شاید خوشبختی، اشکی لرزان بر بلندای زندگی باشد...<br />شاید خوشبختی، گرفتن دستانی یخ زده باشد...<br />شاید خوشبختی همین مهربانی ما باشد<br />مهربانی به درد، مهربانی به زخم، مهربانی به هم‌دم، مهربانی به رنج.<br />آه، کاش به‌جای تمام دهان‌ها فریاد می‌زدیم؛ پاسبان و نگهبانِ مهر باشیم تا لایق مهربانی و خوشبختی باشیم.<br />به لبخندهای ازسرِ مصلحت و اشک‌های پنهان دراعماقِ شب، غافل نمانیم...