" Dit vrije, belevingsgerichte individu is onbedoeld mede voortgebracht door de existentialiste, die de ontgoocheling over de traditie al in zich droegen en zodoende radicaal op zichzelf werden teruggeworpen. Men kan deze beweging slechts begrijpen als een cultureel fenomeen. Dat de angst, de verveling en de walging grondervaringen van het bestaan worden, moet men met een gedistantieerde blik waarnemen om de symbolische betekenis ervan voor onze cultuur te zien. Hier wordt niet de toestand van de tijdloze mens beschreven; hier uit zich een bepaald ethos, een mens in een bepaalde cultuurfase. Deze stemmingen indiceren een gebroken vertrouwen, een vervreemding van de eigen cultuur, een verlatenheid in het niets van de mogelijkheid. De eigen cultuur geeft geen vertrouwen. Dit is een ervaring die zich reeds bij Nietzsche, maar nog eerder bij Kierkegaard en zelfs ten tijde van de Romantiek openbaarde. "

― , Tijd van onbehagen: filosofische essays over een cultuur op drift