" Neem me niet kwalijk, maar dat ben ik niet met u eens. Velázquez is totaal niet dramatisch. Dat zijn Caravaggio en El Greco. Velázquez daarentegen is afstandelijk, rustig, hij schildert bij wijze van spreken met tegenzin, laat schilderijen half voltooid, kiest zelden het onderwerp uit, prefereert de statische figuur boven de bewegende scène, zelfs wanneer hij de beweging schildert, schildert hij die statisch, als bevroren in de tijd. Denk aan het ruiterportret van prins Baltasar Carlos: het paard is verstijfd in een sprong waaraan nooit een eind zal komen en de prins toont niet de inspanning van de ruiter. Velázquez zelf was een koelbloedig mens. Zijn persoonlijke leven is onbelangrijk, de politiek heeft hem nooit geïnteresseerd, zijn hele leven heeft hij doorgebracht aan het hof zonder deel te nemen aan de hofintriges, wat moeilijk is voor te stellen. Hij wilde liever ambtenaar zijn dan kunstenaar en toen hij eindelijk een hoge ambtelijke functie kreeg, stopte hij met schilderen, of zo goed als.”
“Als men u zo hoort spreken,” zei de hertog, “zou niemand denken dat u het hebt over een kunstenaar van wereldfaam, een onbetwistbaar genie. "

― Eduardo Mendoza